Καταλήψεις…

Γράφω αυτό το κείμενο, και το μυαλό μου γυρίζει πάνω απο 20 χρόνια πίσω, στα χρόνια της Τρίτης Γυμνασίου, όταν πρώτη φορά διάβασα τη λέξη «Κατάληψη», στο ενημερωτικό πλακάτ που είχε κρεμαστεί έξω απο το σχολείο μου, πάνω απο τις κλειδωμένες με λουκέτο πόρτες, που «φρουρούσαν» μαθητές..

Τα αιτήματα της μαθητικής κινητοποίησης, ήταν πάντα τα ίδια, όλα αυτά τα χρόνια, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις κατα καιρούς. Κατα κύριο λόγο, οι μαθητές ύστερα απο «Εκλογές», έκαναν κατάληψη, διότι απαιτούσαν ένα καλύτερο σύστημα παιδείας, καθηγητές στα σχολεία απο τις πρώτες ημέρες του σχολικού έτους (για να μή χάνουν μαθήματα….), και φυσικά να μπορούν να χρησιμοποιούν τα κινητά τους τηλέφωνα (μέσα στο μάθημα…), που εκείνη την εποχή ήταν στη «φούρια» τους. Θυμάμαι σα μαθητής Γυμνασίου, δέν είχα κινητό τηλέφωνο, και θεωρούμουν ντεμοντέ αν όχι παρακατιανός και πτωχός.. Οπότε λοιπόν, το Υπουργείο Παιδείας, η Δικαιοσύνη και κατ’ επέκταση η Διεύθυνση του Σχολείου, πήγαιναν με τα νερά των μαθητών, και το σχολείο έκλεινε για 2 εβδομάδες ή και παραπάνω.

Οι καταλήψεις ήταν και είναι, ένα θέατρο του παραλόγου, για όποιον είναι λογικός και έχει μια στοιχειώδη ικανότητα αναλυτικής σκέψης. Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα, αναλυτικά.

1. Απο ότι θυμάμαι, κάθε χρόνο είχαμε εκλογές μαθητών Γυμνασίου και Λυκείου, με σκοπό να εκλεγεί το 5μελές συμβούλιο μαθητών της κάθε τάξης του Γυμνασίου και κάθε τάξης του Λυκείου.
2. Το Συμβούλιο αυτό πάντα, στην πλειοψηφία του, αποτελείτω απο κακούς και μέτριους μαθητές, οι οποίοι φυσικά και ήταν πιο δημοφιλείς απο τους καλούς μαθητές ή «φύτουλες».
3. Πάντα οι καθηγητές, οι οποίοι θα έπρεπε να πρεσβεύουν τη γνώση και να στηρίζουν την ορθή λειτουργία του Σχολείου, ήταν αντ’ αυτού, υποστηρικτές της Κατάληψης.
4. Πάντα συνέβαιναν φθορές στους χώρους του σχολείου, και πάντα πρώτος και κύριος στόχος των καταληψιών, ήταν να καούν τα απουσιολόγια, αφού έτσι δέν θα υπήρχαν απουσίες απο ωριαίες αποβολές και κοπάνες, και φυσικά κάποιοι δέν θα έχαναν τη χρονιά τους.
5. Πάντα συνέβαιναν έκτροπα, και αρκετές φορές οι αίθουσες του άδειου σχολείου, χρησιμοποιούνταν απο τους μαθητές και ως ξενοδοχείο ημιδιαμονής, όπως έλεγαν οι κακές γλώσσες, φυσικά όχι με τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποίησα, το νόημα όμως ήταν το ίδιο..

Λένε οτι ζούμε σε Δημοκρατικό πολίτευμα, κάτι που κάποιες φορές δέν φαίνεται όμως. Ποιοι είναι αυτοί οι μαθητές (ή και φοιτητές αντίστοιχα), οι οποίοι θα αποφασίσουν οτι θα γίνει κατάληψη, ότι το σχολείο δέν θα λειτουργήσει, επειδή οι λίγοι θέλουν να χάσουν μάθημα, επειδή υποτίθεται έχουν αιτήματα τα οποία δέ λύνονται διαφορετικά? Ποιά αιτήματα λύθηκαν με τις καταλήψεις τόσων ετών? Για ποιον λόγο το κράτος ανέχεται αυτούς τους μαθητές, και με αυτή την ανοχή κουράζει εκείνους τους μαθητές που θέλουν να μορφωθούν? Οι οποίοι τελικώς αποχωρούν απο το Δημόσιο σύστημα και καταφεύγουν στα Ιδιωτικά σχολεία τα οποία δουλεύουν όπως πρέπει, στα οποία δέν υπάρχουν ελλείψεις, στα οποία υπάρχουν σωστές υποδομές και οργάνωση.

Το κράτος οφείλει να επανεξετάσει την αντίδραση του, όσον αφορά τη διαχείριση αυτής της κρίσης, και να τιμωρήσει παραδειγματικά εκείνα τα ταραχοποιά στοιχεία, τα οποία κάνουν κατάληψη ενός δημόσιου χώρου, παρακωλούν την ορθή λειτουργία του, καταστρέφουν την δημόσια περιουσία, και φυσικά να τιμωρήσει και τους γονείς, για έκθεση ανηλίκων σε κίνδυνο και παραμέληση εποπτείας ανηλίκων.
Οι γονείς είναι εκείνοι που φέρουν την ευθύνη για τις πράξεις των ανήλικων τέκνων τους. Αναρωτιέμαι, σκέφτηκε αραγε κανείς, τί θα γίνει στην περίπτωση που κάποιος μαθητής, εν μέσω διάρκειας καταλήψεων, τραυματιστεί ή σκοτωθεί στο χώρο του σχολείου? Μοιραία ατυχήματα είτε λόγω κακής τύχης είτε λόγω σκοπιμότητας, συμβαίνουν. Τί γίνεται σε αυτή την περίπτωση? Ποιος θα φέρει την ευθύνη?

1) Ο διευθυντής του σχολείου που δέν ήταν εκεί?
2) Οι καθηγητές?
3) Οι γονείς των παιδιών που πιθανόν προκάλεσαν το ατύχημα?
4) Οι γονείς του μαθητή που τραυματίστηκε ή σκοτώθηκε, αφού τον άφησαν να πάει στην κατάληψη και δέν τον προστάτευσαν, περιορίζοντάς τον?
5) Η Αστυνομία ή οποία δέν έσπασε την κατάληψη?
6) Ο εισαγγελέας ο οποίος δέν έδρασε βάση νόμου, ο οποίος προβλέπει σχετική αντίδραση σε καταλήψεις?
7) Η κυβέρνηση που ασκεί έλεγχο στην αντίδραση της Δημόσιας Τάξης και των λειτουργών αυτής?

Τα ανωτέρω είναι κάποια ερωτήματα, τα οποία κάποια στιγμή σύντομα πρέπει να απαντηθούν, πρίν δημιουργηθούν ακραίες καταστάσεις με απίστευτα δυσάρεστα αποτελέσματα. Με τις ζωές των άλλων, και ιδιαίτερα των παιδιών, δέν παίζουμε.

Ευχαριστώ για τον Χρόνο σας

Christos

Security & HR Development Consultant

BSc (Honors) – A.B.L.E – MBA.

Πολλές Συζητήσεις, αλλά Χωρίς Αποτέλεσμα..

«Ανοιχτό άφησε το ενδεχόμενο της συνάντησης με τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου στο πλαίσιο της ΔΕΘ.»

Όπως μας πληροφορεί η Newsbomb σε σχετικό δημοσίευμά της, που θα βρείτε σε παρακάτω link, ο Πρωθυπουργός μας είναι έτοιμος να συναντηθεί με τον Τούρκο Πρόεδρο, προκειμένου να συζητήσουν για τα εθνικά ζητήματα που σχετίζονται με τις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας. Έχω πραγματικά χάσει το μέτρημα, σχετικά με τις συναντήσεις των Κεφαλών Ελλάδας – Τουρκίας, τα τελευταία 30 χρόνια, για τα ίδια πάντα θέματα, χωρίς ποτέ να υπάρχει αποτέλεσμα. Διότι, eαν φέτος φερ’ ειπείν συναντηθούν πάλι, μιλήσουν για το θέμα της οριοθέτησης των θαλάσσιων ζωνών, φανεί οτι υπήρξε λύση, αλλά του χρόνου συναντηθούν ξανά, ή τεθεί ξανά το ίδιο θέμα προς συζήτηση, τότε σημαίνει οτι δέν υπήρξε ουσιαστικό αποτέλεσμα, απο την τωρινή συνάντηση. Κάπως έτσι λοιπόν προχωρά η κατάσταση στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας, στις οποίες ξεκάθαρα η διπλωματική οδός, έχει αποτύχει να δώσει μια σταθερή λύση, τα τελευταία χρόνια.

««Επαναλαμβάνω ότι η μόνη διαφορά μας με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Και το διεθνές δίκαιο λέει ότι σε μη οριοθετημένες ζώνες απαγορεύονται μονομερείς ενέργειες από όλους» τόνισε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά τη συνέντευξη Τύπου στη Θεσσαλονίκη.«

Όχι, η μόνη μας διαφορά δεν είναι στη θάλασσα, αλλα και στη στεριά. Ή μήπως είναι καλύτερα να ξεχάσουμε τις ορδές λαθρομεταναστών που εξαπέλυσε η Τουρκία απο τον Έβρο, με προορισμό την Ελλάδα, και βέβαια πάντα με την υποστήριξη των Ενόπλων Δυνάμεών της? Μια ξεκάθαρη επίθεση εναντίον της χώρας μας, καλλυμμένη πάντα υπο το πέπλο της ανθρωπιστικής κρίσης, αφού προφανώς οι γείτονες μας, δέν έχουν το θάρρος να μας προκαλέσουν «στα ίσα». Είμαστε άραγε έτοιμοι ως κράτος, εάν χρειαστεί να δώσουμε στρατιωτικές λύσεις στα προβλήματά μας με την Τουρκία? Έχουμε σίγουρες συνεργασίες με πραγματικούς συμμάχους, που θα μας υποστηρίξουν στρατιωτικά αν χρειαστεί? Εμείς μπορούμε να υποστηρίξουμε τους Συμμάχους μας, σε περίπτωση που εκείνοι το χρειαστούν (αποστολή στρατευμάτων στην πρώτη γραμμή στο Μάλι, και φυσικά στο Αφγανιστάν κ.α, όχι για ειρηνευτικές αποστολές..).?

Πηγή: https://www.newsbomb.gr/ellada/ethnika/story/1117373/ellinotoyrkika-vomva-mitsotaki-gia-erntogan

Διοίκηση Αδειών.. Μάθετε να υπολογίζετε την εταιρεία και τους συνεργάτες σας.

Καλοκαίρι.. Είναι μια περίοδος εφησυχασμού, χαλαρότητας αλλά και δυνατών εντάσεων, μεταξύ συνεργατών. Χαλαρότητα επειδή κάθε νόμιμος εργαζόμενος, δικαιούται μια καλοκαιρινή άδεια. Δυνατές εντάσεις, διότι όλοι οι εργαζόμενοι, θέλουν να πάρουν άδεια τις ίδιες μέρες. Φυσικά η εταιρεία και ο προ’ι’στάμενος δε μπορούν να ικανοποιήσουν όλα τα αιτήματα. Και τότε αρχίζουν τα προβλήματα..

«Γιατί δίνεις άδεια σε αυτόν, και όχι σε εμένα?» Κλπ, κλπ..

Κάποιες εταιρείες προσπαθώντας να λύσουν τέτοιου είδους προβλήματα, απλώς κλείνουν για 2 εβδομάδες συνήθως προς τα μέσα Αυγούστου, και αυτές είναι οι ημέρες αδείας των εργαζομένων. Στις εταιρείες που δέ δουλεύουν βάσει αυτού του συστήματος, ο προ’ι’στάμενος που διοικεί μια ομάδα υπαλλήλων, δυστυχώς πρέπει να ασχοληθεί και με τη Διοίκηση Αδειών των υπαλλήλων του, οι οποίοι κάποιες φορές, δέν αντιλαμβάνονται ποια είναι η σωστή σειρά των πραγμάτων. Η Διοίκηση, δηλαδή το Μανατζμεντ, είναι παντού μέσα στη ζωή μας, στην προσωπική και στην επαγγελματική, και έχει αρκετές προεκτάσεις. Στην περίπτωση των αδειών, ο προ’ι’στάμενος πρέπει να δώσει τις άδειες με τέτοιο τρόπο, ώστε να μήν επηρεαστεί η παραγωγή της εταιρείας, άρα να μήν υπάρχει πτώση των κερδών.

Το πρόβλημα, είναι οτι κάθε εργαζόμενος έχει κάποιες συγκεκριμένες γνώσεις και συγκεκριμένα καθήκοντα, και οταν έρθει η ώρα να πάρει άδεια, θα πρέπει να πάρει μόνο εκείνος άδεια, όχι και τα καθήκοντά του. Εστω λοιπόν οτι σε μια ομάδα 30 υπαλλήλων, 5 απο αυτούς έχουν συγκεκριμένα καθήκοντα, και για να μήν υπάρξει κάμψη στο έργο της εταιρείας, μπορεί απο αυτή την ομάδα, να λείψει ένας κάθε φορά. Οπότε 1 υπάλληλος παίρνει 10 μέρες άδεια και οι άλλοι 4, μπορεί να κουραστούν λίγο παραπάνω, αλλα το έργο θα περατωθεί.

Εδώ αρχίζουν τα προβλήματα… Μπορεί και οι 5 υπάλληλοι, να θέλουν την άδειά τους τις ιδιες μέρες. Γενικότερα στο θέμα των αδειών υπάρχει μια αδιαφορία, απο πλευράς των υπαλλήλων, και αυτή είναι μια παρατήρηση που έχω κάνει, βάσει της επαγγελματικής μου πορείας. Η άδεια θα διαρκέσει 10 ημέρες, η ικανότητα όμως του να έχεις δουλειά και εισόδημα, θα διαρκέσει περισσότερο. Με άλλα λόγια, αν ο προ’ι’στάμενος εγκρίνει παράλληλες άδειες για 4 άτομα και όχι για 1 κάθε φορά, τότε θα υπάρξει η ακόλουθη Αλυσιδωτή Αντίδραση:

1) 4 υπάλληλοι παίρνουν παράλληλες άδειες και μένει ένας πίσω για να κάνει τη δουλειά.

2) Ο φόρτος εργασίας για έναν υπάλληλο είναι υπερβολικός.

3) Η εταιρεία μένει πίσω ως προς την παράδοση του έργου στον πελάτη, ο οποίος έχει τις δικές του ανάγκες..

4) Ο πελάτης, αναγκάζεται να βρει άλλη εταιρεία, που θα τον εξυπηρετήσει έγκαιρα.

5) Η εταιρεία που έδωσε άδεια σε 4 υπαλλήλους μαζί, πληρώνει ρίτρες αθέτησης συμβολαίου στον πελάτη, άρα αρχίζει να μήν έχει κέρδος, αλλά να «μπαίνει μέσα» (κοινώς).

6) Ο κύκλος εργασιών και τα καθαρά κέρδη συνεπώς, μειώνονται.

Αποτέλεσμα:

Ένας δυσαρεστημένος πελάτης θα μας δημιουργήσει και άλλους δυσαρεστημένους πελάτες. Τα παραπάνω θα οδηγήσουν σε περικοπές εσόδων, αρα και σε περικοπές προσωπικού. Ολα τα παραπάνω, είναι θέμα σειράς των πραγμάτων.

Η λανθασμένη σειρά:

1) Ο υπάλληλος σκέφτεται πότε θέλει να πάει διακοπές

2) Ενημερώνει λοιπόν και την/τον σύντροφο, ώστε να πάρουν άδειες τις ίδιες μέρες.

3) Κλείνουν ταξιδιωτικά εισητήρια και ξενοδοχεία.

4) Τέλος, αφού όλα είναι έτοιμα, ο υπάλληλος ανακοινώνει την απόφασή του, να πάει διακοπές στον προ’ι’στάμενό του.

Το παραπάνω σενάριο συμβαίνει αρκετά συχνά δυστυχώς, και είναι σημάδι ανωριμότητας των ενηλίκων. Οταν είσαι υπάλληλος, δεν είσαι αυτόνομος, εξαρτάσαι απο τον προ’ι’στάμενό σου, απο τους εργοδότες σου και απο τους συνεργάτες σου. Ή το καταλαβαίνεις και το αποδέχεσαι, και σε κάθε απόφαση που παίρνεις και σχετίζονται οι ανωτέρω ομάδες, υπολογίζεις τις ανωτέρω ομάδες και τις επιπτώσεις των αποφάσεών σου σε αυτές, ή δηλώνεις παραίτηση άμεσα, και ιδρύεις τη δική σου εταιρεία, γίνεσαι «αφεντικό του εαυτού σου», και κάνεις οτι θέλεις. Πριν γίνεις όμως το «Big Boss», μάθε οτι και σε αυτή την περίπτωση, εξαρτάσαι απο τους πελάτες σου, οι οποίοι σε πληρώνουν, και θέλεις να συνεχίσουν να σε έχουν ανάγκη..

Γι’ αυτό λοιπόν, και για να μήν συμβαίνουν δυσάρεστες καταστάσεις, καλό είναι, να επιλέξετε τη σωστή σειρά των πραγμάτων:

1) Ο υπάλληλος ενημερώνει τον προ’ι’στάμενο, για το πότε θα ήθελε, να πάρει την άδειά του.

2) Ο προ’ι’στάμενος ελέγχει αν μπορεί να καλύψει το αίτημα του υπαλλήλου.

3) Εάν μπορεί, τότε εγκρίνεται η άδεια, και στη συνέχεια ο υπάλληλος κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες για τις διακοπές του.

Σε κάθε περίπτωση, η εκδήλωση ενδιαφέροντος για άδεια, είναι ένας αγώνας δρόμου, και κερδίζει συνήθως εκείνος που θα δηλώσει πιο νωρίς απο τους άλλους την άδειά του. Όπως και να έχει, αν δείξετε έμπρακτα οτι εκτιμάτε τους προ’ι’σταμένους σας και τους συνεργάτες σας, τότε ίσως κερδίσετε τον σεβασμό και την υποστήριξη τους. Οπως είδαμε λοιπόν το θέμα της Διοίκησης Αδειών, είναι μια δοκιμασία που πρέπει να οργανωθεί σωστά και απο τους υπαλλήλους που θα δηλώσουν την άδειά τους, και απο τους προ’ι’σταμένους που θα κληθούν να την εγκρίνουν ή όχι.

Ευχαριστώ Πολύ για τον χρόνο σας!

Christos
Security & HR Development Consultant.
BSc (Honors) – A.B.L.E – MBA

Security Alignment – Πόσο σέβεστε τους κανονισμούς ασφαλείας?

Security Alignment δηλαδή, η Ευθυγράμμιση με τους Κανονισμούς Ασφαλείας, όπως θα το μεταφράζαμε στα Ελληνικά, είναι ακόμη μια παθογένεια, που εντοπίζεται σε Ελληνικές επιχειρήσεις, και φυσικά δείχνει τα κενά στην επικοινωνία των ανώτερων επιπέδων Διοίκησης, με τα κατώτερα επίπεδα. Το πρόβλημα εντοπίζεται συνήθως, σε περιόδους κρίσεων, όπως αυτή η περίοδος που διανύουμε τώρα, όταν η εκάστοτε επιχείρηση δημιουργεί νέους κανονισμούς για την ασφάλεια των στελεχών της, αλλά δέν γνωστοποιεί τις νέες αλλαγές στα στελέχη της. Οπότε το δύσκολο έργο αυτής της ενημέρωσης, πέφτει στους ώμους του Προσωπικού Ασφαλείας.

Και επειδή, γενικά είμαι άνθρωπος, που έχει (το λιγότερο) μια λύση για κάθε πρόβλημα, το ανωτέρω πρόβλημα λύνεται ως εξής:

1) Με την λήψη απόφασης να θεσπιστούν, νέοι κανονισμοί ασφαλείας, αμέσως ενημερώνονται ΟΛΑ τα στελέχη της εταιρείας, οι Υπεύθυνοι Τμημάτων και οι απλοί υπάλληλοι. Αυτή η μαζική κοινοποίηση, μπορεί να γίνει μεσω email, που όλοι έχουν στις μέρες μας, και με το εκτυπωμένο αντίγραφο του νέου κανονισμού, που μοιράζεται σε όλους τους υπαλλήλους, το οποίο και υπογράφουν βεβαιώνοντας οτι έλαβαν γνώση.

2) Τοιχοκόλληση – θυροκόλληση των νέων κανονισμών, σε κάθε χώρο της εταιρείας. Αν κάποιος δέν το είδε με την είσοδό του στο κτήριο, να το δεί πηγαίνοντας στην τουαλέτα ή στο γραφείο του.

3) Δέν έχει νόημα, να υπάρχουν κανονισμοί, αν δέν υπάρχουν πειθαρχικές κυρώσεις, που θα διασφαλίζουν την τήρησή τους. Απο τη στιγμή λοιπόν, που όλοι οι υπάλληλοι έχουν εταιρικό email, το οποίο πρέπει να ελέγχουν σε καθημερινή βάση, και απο τη στιγμή που έχουν υπογράψει το αντίγραφο νέων κανονισμών, δέν υπάρχει καμμια δικαιολογία και καμμια ανοχή. Οι ποινές μπορεί να είναι άμεση απόλυση του υπαλλήλου ή πληρωμή προστίμου ανάλογου του «εγκλήματος». Όταν κάποιος αδιαφορεί για την υγεία των συνανθρώπων του (και συναδέλφων του), και δέν εφαρμόζει τους νέους κανονισμούς, τότε διαπράττει έγκλημα.

Ακραίες καταστάσεις, απαιτούν ακραία μέτρα αντιμετώπισης, και τη στιγμή που αντιμετωπίζουμε μια πανδημία με χιλιάδες νεκρούς, έχουμε πλέον ξεφύγει απο κάθε «κανονικότητα».

Ευχαριστώ Πολύ για τον Χρόνο σας!

Christos
Security & HR Development Consultant.
BSc (Honors) – A.B.L.E – MBA

Σκύλοι σε Επαγγελματικές Εγκαταστάσεις..

Οι εταιρείες που έχουν σκύλους στις εγκαταστάσεις τους, κινδυνεύουν να αντιμετωπίσουν νομικά προβλήματα. Και εξηγούμαι.. Ενα σπίτι μπορεί να διαθέτει σκύλους ως κατοικίδια ζώα. Μια εταιρεία, δεδομένου οτι είναι επαγγελματικός χώρος, δέν δύναται να διαθέτει κατοικίδια ζώα. Στην περίπτωση λοιπόν που υπάρχουν σκύλοι στην εγκατάσταση, εκεiνοι θα θεωρούνται φύλακες. Όμως, ο σκυλος – φύλακας, πρέπει να διαθέτει εκπαίδευση απο ειδική σχολή, και με τα ανάλογα πιστοποιητικά.

Βέβαια, είμαστε στην Ελλάδα, που τα πράγματα γίνονται, όχι πάντα με τον σωστό τρόπο. Οπότε, στις περισσότερες βιομηχανικές εγκαταστάσεις, οι σκύλοι που υπάρχουν, είναι δυστυχώς ανεκπαίδευτοι, και άρα απρόβλεπτοι. Ενας εκπαιδευμένος σκυλος, δέχεται και εκτελεί εντολές του χειριστή του, οπότε δεν υπάρχει κίνδυνος για το προσωπικό και τους επισκέπτες της εγκατάστασης, και ποτέ δεν επεμβαίνει ο ίδιος, χωρίς να δεχθεί εντολή.

Κατα τη διάρκεια της ημέρας, οι σιδερένιες πύλες των βιομηχανικών μονάδων, είναι συνήθως ανοιχτές, οπότε οι σκύλοι μπορούν να βγαίνουν ελεύθερα. Στην περίπτωση λοιπόν, που καποιος ανεκπαίδευτος σκύλος, κάνει επίθεση σε περαστικό, απλά επειδή έπιασε μια περίεργη οσμή πάνω του, ο περαστικός έχει το δικαίωμα, να ξεσκίσει δικαστικά και οικονομικά την εταιρεία, μέσα απο το χώρο της οποίας, βγήκε ο σκύλος. Μετά απο ενα τέτοιο συμβάν, θα γίνει έλεγχος, για να φανεί κατα πόσο τηρούνται κάποια πρωτόκολλα ασφαλείας, μέρος των οποίων, είναι και τον αν οι σκύλοι, ειναι καταγεγραμμένοι και εκπαιδευμένοι ως φύλακες.

Βλέπουμε λοιπόν εδώ, οτι κάποιοι Διευθυντές Ασφαλείας εταιρειών, θεωρούν πως η δουλειά τους είναι να πρoστατέψουν μόνο τον εσωτερικό κόσμο της εταιρείας, ενω ουσιαστικά, πρέπει να προστατεύουν και τους υπόλοιπους πολίτες παράλληλα.

Ευχαριστώ Πολύ για τον Χρόνο σας!

Christos
Security & HR Development Consultant.
BSc (Honors) – A.B.L.E – MBA

COVID – 19 και Ανθρώπινη Βλακεία..

Ένας άνθρωπος ο οποίος εργάζεται για χρόνια στην ίδια εταιρεία, και είναι οργανωμένος σε συνδικαλιστικό σωματείο, μπορούμε να θεωρήσουμε, οτι δέν υστερεί και νοητικά. Ρίζωσε για χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, στην ίδια εταιρεία, δικτυώθηκε και μέσω του σωματείου εργαζομένων, αυτές είναι κινήσεις που κάνει κάποιος που μπορεί να σκεφτεί με βάσει το συμφέρον του, άρα ας υποθέσουμε οτι έχουμε να κάνουμε με άνθρωπο, που βρίσκεται νοητικά, στον μέσο όρο..

Η εταιρεία λοιπόν στην οποία εργάζεται ο συγκεκριμένος άνθρωπος, λόγω της κατάστασης με το ιό COVID – 19, έβγαλε μια οδηγία η οποία, λέει πως κανένας εργαζόμενος δέν πρέπει να προσέρχεται στις εγκαταστάσεις της εταιρείας, εάν η θερμοκρασία του, είναι απο 37.5 βαθμούς Κελσίου και πάνω. Επίσης, δόθηκε η σχετική εντολή στο προσωπικό ασφαλείας, να μετρά τη θερμοκρασία κάθε εισερχομένου με ηλεκτρονικό θερμόμετρο, και να διαπιστώνεται επι τόπου, αν είναι μέσα στα όρια. Ο ανωτέρω υπάλληλος, όταν λοιπόν πήγαν με ωραίο τρόπο, και ζήτησαν να του μετρήσουν τη θερμοκρασία, είπε:

«Εγώ είμαι του Σωματείου, και δέν με μετράει κανείς…!«.

Πάτησε γκάζι, και έφυγε. Το προσωπικό ασφαλείας ενημέρωσε το Tμήμα Ανθρώπινου Δυναμικού, για την άρνηση συμμόρφωσης με τη νέα οδηγία, και το θέμα τελείωσε εκεί. Αν θα υπάρξουν πειθαρχικές κυρώσεις για τον ηλίθιο υπάλληλο που παίζει με τις ζωές των συναδέλφων του, δεν το γνωρίζω, το εύχομαι όμως. Θα σταθώ πάντως στο εξής. Η εγκύκλιος που είχε σταλεί στο προσωπικό ασφαλείας, έλεγε να απαγορευθεί η είσοδος. Δέν έλεγε πώς όμως. Αν το προσωπικό ασφαλείας, έκανε το λάθος και περιόριζε με την άσκηση βίας τον υπάλληλο, ωστε να μην εισέλθει στους χώρους της εγκατάστασης, τότε θα αντιμετώπιζε νομικά προβλήματα. Οι απαγορεύσεις έχουν νόημα, μόνο αν μπορείς να τις επιβάλλεις. Το ιδιωτικό προσωπικό ασφαλείας στην Ελλάδα, δέν διαθέτει τέτοια εξουσία, συνεπώς και αυτή η απαγόρευση απο πλευράς εταιρείας, ήταν άχρηστη. Με βάζει σε σκέψεις πάντως, ο τρόπος συμπεριφοράς του υπαλλήλου. Είναι άραγε κάποια οδηγία που έλαβε απο το Σωματείο του, να μή συμβιβάζεται με οδηγίες της εταιρείας, οι οποίες υπάρχουν για το καλό της συλλογικής υγείας των υπαλλήλων? Εάν ναι, στην περίπτωση που κάποιος νοσήσει, δέν θα πρέπει να ζητήσει την παραδειγματική νομική τιμωρία του υπαλλήλου – Επαναστάτη και του Σωματείου επίσης, για Εγκληματική Αμέλεια?

Ευχαριστώ Πολύ για τον Χρόνο σας!

Μείνετε Σπίτι!

Christos
Security & HR Development Consultant.
BSc (Honors) – A.B.L.E – MBA

Εγκαταστάσεις Υψηλής Επικινδυνότητας και Ασφάλεια..

Πριν απο καιρό, βρέθηκα με άλλους, στα γραφεία μιας βιομηχανικής μονάδας. Ο λόγος της επίσκεψής μας, ήταν η αναβάθμιση των μέτρων ασφαλείας της εγκατάστασης. Μας υποδέχθηκε ο Τεχνικός Ασφαλείας (Χημικός Μηχανικός) ο οποίος μας έκανε μια ξενάγηση στους χώρους του εργοστασίου, και μας μίλησε για τους προβληματισμούς του, καθότι πλησίαζε απειλητικά η αξιολόγηση απο Κρατικούς Φορείς, και ολα έπρεπε να είναι στην εντέλεια. Μή φάμε και κανένα πρόστιμο, και ψαχνόμαστε..

Το εργοστάσιο, είχε ως έργο τη δημιουργία και διανομή χημικών προ’ι’όντων, για άλλες εταιρείες, και αποτελείτω ουσιαστικά απο 3 κύριες μονάδες παραγωγής. Τη μονάδα παραγωγής Υδροχλωρικού Οξέος, Χλωριούχου Νατρίου, και τη μονάδα παραγωγής «Λοιπών Ευφλέκτων Υλών». Η εγκατάσταση αυτή υπάρχει πάνω απο μια 20ετία. Κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης, έμαθα οτι τα μέτρα ασφάλειας, ήταν απλά και μόνο ένας «τίμιος» μαντρότοιχος απο μπετό ύψους 1.5 μέτρου στο πίσω μέρος του εργοστασίου, και περίπου στα 3.5 μέτρα στην πρόσοψη. Και τέρμα.. Ουσιαστικά λοιπόν, αρχίζαμε απο το απόλυτο μηδέν τη δόμηση της ασφάλειας, και είχαμε μπροστά μας μόλις ένα μήνα, μέχρι τον έλεγχο των κυβερνητικών φορέων.

Φωταγώγηση της εγκατάστασης υπήρχε μόνο σε κάποιους χώρους, όχι σε όλους. Όταν έπεφτε το σκοτάδι της νύχτας, απλά κανείς δέν έβλεπε τίποτα στο πίσω μέρος της εγκατάστασης. Συστήματα εξωτερικής ασφαλείας, όπως συναγερμοί περιμέτρου και κάμερες ασφαλείας που να καλύπτουν την περίμετρο, δέν υπήρχαν. Συστήματα εσωτερικής ασφαλείας, όπως κάρτες εισόδου για συγκεκριμένους υπαλλήλους και σε συγκεκριμένους χώρους, καθώς επίσης και κάμερες για αυτούς τους χώρους, δέν υπήρχαν. Καπνιστήριο δέν υπήρχε, οπότε οι υπάλληλοι παραγωγής, κατα το διάλειμμά τους κάπνιζαν κοντά στις δεξαμενές με τις εύφλεκτες ύλες. Πόρτα και μπάρες στην κύρια είσοδο, δέν υπήρχαν.

Κλείνοντας πάντως θα πώ, οτι ο έλεγχος πήγε καλά, θέλω όμως να σταθώ σε ένα συγκεκριμένο πράγμα. Σε ερώτησή μου, σχετικά με το αν η εγκατάσταση διαθέτει κάποιο Σχέδιο Εκκένωσης σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης, ο Τεχνικός Ασφαλείας, μας υπέδειξε ένα σημείο εντός του χώρου, στο οποίο μόλις ηχήσει η σειρήνα του κινδύνου, θα πρέπει να μαζευτούν όλοι οι υπάλληλοι, να καταμετρηθούν απο τον φύλακα της εγκατάστασης, ο οποίος και στη συνέχεια θα τους οδηγήσει σε ασφαλές σημείο εκτός της εγκατάστασης. Για να «τρέξουμε» λίγο αυτό το σενάριο, να δούμε πώς δουλεύει…

1) Αναφλέγεται μια εύφλεκτη ύλη
2) Ηχεί η σειρήνα κινδύνου
3) Ο φύλακας περιμένει να μαζευτούν όλοι οι υπάλληλοι
4) Κάνει καταμέτρηση του προσωπικού
5) Στη συνέχεια, τους οδηγεί εκτός του χώρου.

Θεωρώ οτι τα παραπάνω είναι τα 5 βήματα της καταστροφής. Πρέπει να γίνει αντιληπτό, οτι όλοι οι εργαζόμενοι σε κάθε εταιρεία, πρέπει να έχουν γνώση των κανονισμών ασφαλείας και του Σχεδίου Εκκένωσης, και να μήν περιμένουν τελευταία στιγμή να τους σώσει ένας φύλακας που θα έχει βάρδια. Δέν είναι επισκέπτες στον χώρο, δέν είναι τουρίστες, είναι άνθρωποι που περνούν τις ώρες τους, δουλεύοντας σε έναν συγκεκριμένο χώρο. Τα παραπάνω 5 βήματα, παίρνουν πολύ χρόνο, σε μια εκρηκτική κατάσταση, στην οποία όλα τα άσχημα γίνονται πολύ γρήγορα. Οπότε, όλοι οι εργαζόμενοι οφείλουν να γνωρίζουν το Σχέδιο Εκκένωσης, και είναι υπεύθυνοι για την έξοδό τους απο την εγκατάσταση. Ο φύλακας, στην περίπτωση εκτάκτου ανάγκης ανοίγει τις πύλες για γρήγορη έξοδο απο την «Ζώνη Θανάτου», και μόλις βγουν όλοι έξω και όσο πιο μακριά γίνεται, τότε θα γίνει καταμέτρηση. Οι χρονοβόρες διαδικασίες σε έκτακτα περιστατικά, θα μας κοστίσουν σε ανθρώπινες ζωές.

Έχοντας δεί αρκετά τέτοια παραδείγματα, πραγματικά μου κάνει εντύπωση, το πώς επιβιώνουν επιχειρήσεις και οι άνθρωποί τους. Για οτιδήποτε και αν κάνετε, πρέπει να έχετε ένα βασικό και ένα εναλλακτικό σχέδιο.

Ευχαριστώ Πολύ για τον Χρόνο σας!

Christos
Security & HR Development Consultant.
BSc (Honors) – A.B.L.E – MBA

Αναγνώριση Πτυχίων απο Πανεπιστήμια του Εξωτερικού.. Έχουμε δρόμο ακόμη..

Ελλάδα.. Η χώρα στην οποία, έχουμε ταλέντο να ανακαλύπτουμε ξανά και ξανά τον τροχό..

Το 2014 αποφοίτησα με διάκριση απο το Πανεπιστήμιο της Ουαλίας. Τον Φεβρουάριο του 2018, αποφάσισα να κάνω τη διαδικασία που απαιτείται για την επίσημη αναγνώριση του Πτυχίου μου στην Ελλάδα, ενώ σε όλες τις άλλες πολιτισμένες χώρες του κόσμου, ήμουν ήδη αναγνωρισμένος ως απόφοιτος ανώτατης εκπαίδευσης. Αφού λοιπόν, έγινε μετάφραση του Πτυχίου του Πανεπιστημίου, μετάφραση του έγγραφου της αναγνώρισης απο το BAC (British Accreditation Council) το οποίο είναι το Βρετανικό ΔΟΑΤΑΠ, μετάφραση της αναλυτικής μου βαθμολογίας, και των θεματικών ενοτήτων που παρακολούθησα κατά τις σπουδές μου, και φυσικά αφού πλήρωσα και το κατάλληλο παράβολο, κατέθεσα όλα τα ανωτέρω έγγραφα, στο αντίστοιχο τμήμα του Υπουργείου Παιδείας.

Περίπου 3 μήνες μετά, δηλαδή τον Μάιο του 2018, κάλεσα ξανά το συγκεκριμένο τμήμα, προκειμένου να μάθω νέα σχετικά με την πορεία της αίτησης αναγνώρισής μου. Η υπάλληλος με πληροφόρησε οτι η αίτησή μου, είχε μπεί στο αρχείο, αφού εξετάζονταν ακόμη αιτήσεις αποφοίτων του 2015, οπότε θα έπρεπε να περιμένω μια 3 ετία. Σήμερα παρέλαβα απο το ταχυδρομείο, την επίσημη πλέον αναγνωρισή μου, ως αποφοίτου ανώτατης εκπαίδευσης, που μου δίνει το δικαίωμα συμμετοχής σε διαγωνισμούς του δημοσίου (με το οποίο δέν θέλω να μπλέξω..). Απο τη μια χαίρομαι, που πλέον και στη χώρα μου, θεωρούμαι απόφοιτος πανεπιστημίου, απο την άλλη λυπάμαι, διότι για ακόμη μια φορά, φαίνεται πόσο καθυστερημένοι είμαστε ως χώρα. Τα τελευταία 30 χρόνια, έχουν γίνει αμέτρητες προσφυγές στην Ευρώπη, για θέματα αναγνώρισης ξένων τίτλων σπουδών, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να έχει τιμωρηθεί αρκετά με πρόστιμα εκατομμυρίων για τη μή αναγνώριση των πτυχίων και των σπουδών. Αποκλείεται να είμαι ο πρώτος απόφοιτος απο το Πανεπιστήμιο της Ουαλίας, που έκανε αίτηση αναγνώρισης. Οπότε, όλη αυτή η γραφειοκρατική διαδικασία μεταφράσεων και παραβόλων, δέν χρειαζόταν. Το θέμα λυνόταν απλά, με την επικοινωνία του Υπουργείου Παιδείας μας, και με τη διασταύρωση των στοιχείων μου, απο τα μητρώα φοιτητών της Ουαλίας. Απο τη στιγμή λοιπόν, που το Πανεπιστήμιο όντως υπάρχει (απο το 1893), και απο τη στιγμή που εγώ ήμουν φοιτητής του (σπουδάζοντας στο Campus της Αθήνας – Ελληνοβρετανικό Κολλέγιο), τότε άμεσα έπρεπε να έχω αναγνωριστεί.

Σε αυτή τη χώρα, πάντα θα είμαστε πίσω απο όλους τους άλλους, και πάντα θα κάνουμε τα πράγματα με τον δύσκολο και φυσικά τον πιο αργό τρόπο.

Ευχαριστώ Πολύ για τον Χρόνο σας

Christos

Security & HR Development Consultant

BSc (Honors) – A.B.L.E – MBA

Διοικητικά Καθήκοντα και Ηγεσία..

Το να κατέχει κάποιος μια θέση Διοικητικού Υπαλλήλου, στην Ελλάδα εκλαμβάνεται απλώς ως κάποιος που κάνει δουλειά γραφείου, αφού οι διοικητικές θέσεις σε εταιρείες, συνήθως είναι μέσα στα γραφεία και σπανίως έξω στο «πεδίο».. Δυστυχώς όμως αποτυγχάνουν κάποιοι να αντιληφθούν, οτι μαζί με τη «θέση» και τον μισθό, ακολουθούν και οι ευθύνες. Οι ευθύνες συνδέονται στενά με το κάτα πόσο μπορεί κάποιος να πάρει ορθές σημαντικές αποφάσεις, και να συμπεριφερθεί όπως πρέπει σε κάθε περίπτωση, είτε αυτή η περίπτωση έχει να κάνει με πελάτη, είτε με υπάλληλο.

Όσον αφορά τους πελάτες, υπάρχουν οι σοβαρές εταιρείες οι οποίες θα αναλύσουν μια κατάσταση στον πελάτη, θα του εξηγήσουν τί είναι εφικτό να γίνει βάσει νόμου, και τί όχι, και συνήθως αυτά θα πρέπει να γίνουν πρίν γίνει επίσημη ανάληψη του «έργου». Σημαντικό είναι να διατηρούνται οι πελάτες μιας εταιρείας, και να αυξάνεται η πελατειακή βάση επίσης, αλλά πιο σημαντική και σε αυτό το θέμα, είναι η ποιότητα και όχι η ποσότητα. Σωστοί πελάτες είναι εκείνοι που μάς καταλαβαίνουν, δέ μας δημιουργούν προβλήματα στη δουλειά μας (που είναι προς όφελός τους), και φυσικά μας πληρώνουν στην ώρα τους. Ένας σωστός Διοικητικός Υπάλληλος το αναγνωρίζει αυτό.

Όσον αφορά τους υπαλλήλους, δυστυχώς τα πράγματα αλλάζουν. Κατα το κοινώς λεγόμενο, «πάει περίπατο» και ο σεβασμός και η επικοινωνία, ευτυχώς όχι πάντα αφού υπάρχουν και εξαιρέσεις καλών εταιρειών. Ο Διοικητικός Υπάλληλος, όταν ακούει οτι απο κάτω του οργανικά, έχει μια ομάδα ατόμων, δυστυχώς μπορεί να σκέφτεται τη λέξη Εξουσία και όχι τη λέξη Ηγεσία. Το να παραχωρεί κάποιος αρμοδιότητες σε κάποιον, είναι δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί είτε να είναι καλός και Ηγετικός χαρακτήρας, οπότε θα πάρει μια ομάδα ανθρώπων, θα τους συμβουλέψει και θα τους εκπαιδεύσει, και μετά θα τους αναθέσει καθήκοντα, αλλα θα είναι διαρκώς σε επαφή μαζί τους. Είτε όμως, μπορεί να είναι Εξουσιαστικός χαρακτήρας, οπότε τότε δέν θα συμβουλέψει κανέναν απο την ομάδα, θα αναθέσει κατευθείαν διαταγές και οδηγίες, θα βάλει σε όλους τις φωνές και θα «καμαρώνει», οτι διοικεί με σιδηρά πειθαρχία την ομάδα του. Ολα αυτά μέχρι τη στιγμή που θα συμβεί κάποιο λάθος, θα δυσαρεστηθεί ο πελάτης και τότε θα αρχίσουν τα προβλήματα. Το κεφάλαιο “Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού” δηλαδή των υπαλλήλων μιας εταιρείας, είναι Επιστήμη. Το οτι κάποιος εργάζεται για μια εταιρεία, δε σημαίνει οτι είναι και περιουσιακό της στοιχείο. Είναι ένας άνθρωπος, με την αξιοπρέπεια του, την υπόληψή του και τις γνώσεις του, και πρέπει να του συμπεριφερθεί η εταιρεία ανάλογα. Στον Υπάλληλο πρέπει να συμπεριφερόμαστε καλύτερα απο τον Πελάτη. Εκείνον που σου κάνει τη δουλειά, τον προσέχεις.

Έχοντας γράψει τα παραπάνω, τα οποία λίγο ως πολύ έχω αναφέρει ξανά στο παρελθόν, ήρθε η ώρα να κάνω μια αναφορά σε ένα παράδειγμα εσφαλμένης Διοίκησης Ανθρώπινου Δυναμικού, στο οποίο βρισκόμουν μπροστά. Πρίν απο καιρό λοιπόν, είχα επισκεφτεί την εταιρεία με την οποία συνεργαζόμουν τότε, μια Πολυεθνική, με σκοπό να λήξω τη συνεργασία μου μαζί τους. Θεωρούσα οτι εγώ δούλευα για τα συμφέροντά τους, αλλά εκείνοι δέν ενδιαφέρονταν καθόλου για τα δικά μου. Σε μια σωστή σχέση συνεργασίας, δέν υπάρχει το “ΕΓΩ”, υπάρχει το “ΕΜΕΙΣ” για να συνεργαζόμαστε σωστά και να είμαστε ευχαριστημένοι. Ήταν η 3η φορά που πήγαινα στα γραφεία τους στην Αθήνα, σε μια συνεργασία 7 μηνών. Μπαίνω λοιπόν μέσα, και ενημερώνω την υπάλληλο στην υποδοχή για τον λόγο της επίσκεψής μου.. “Μπά, φεύγεις?” μου είπε, της είπα “Ναι, όλες οι ανωμαλίες έχουν και τα όρια τους…!”. Ανεβαίνω λοιπόν στον 2ο όροφο που ήταν το Τμήμα Ανθρώπινου Δυναμικού, το αρχηγείο των εκμεταλλευτών εν προκειμένω, και λέω οτι πήγα για να υποβάλλω παραίτηση. Αν και είχα ενημερώσει απο την προηγούμενη μέρα, έπρεπε να πάω και να περιμένω εκεί σχεδόν μια ώρα, ώστε να φτιαχτούν οι απαραίτητες αιτήσεις οικειοθελούς αποχωρήσεως και τα ανάλογα έγγραφα επίσης απο το οικονομικό τμήμα. Άχρηστοι άνθρωποι.

Περιμένοντας λοιπόν έξω στο σαλόνι, ακούω ένα περιστατικό. Μία υπάλληλος απο έργο της εταιρείας σε κάποιο νησί, είχε πάρει τηλέφωνο στα κεντρικά της εταιρείας, να ενημερώσει τον Υπεύθυνο Διοικητικό Υπάλληλο, για ένα πρόβλημα που είχε προκύψει ανάμεσα σε μέλη της ομάδας εργασίας εκεί, και που επηρέαζε και τους πελάτες. Τί πιο λογικό απο το να αναφέρει το πρόβλημα στον ανώτερο της, ώστε να έχει γνώση? Το πόσο την έβρισε ο Υπεύθυνος απο τα κεντρικά δέν λέγεται. Το πόσο χυδαία της μίλησε δέν λέγεται επίσης. “Βρε μαλακισμένη αει στο διάολο τί μας παίρνεις τηλέφωνο να μας πρήξεις τα αρχίδια? Αν έχετε πρόβλημα λύστε το και μήν ξαναπάρεις τηλέφωνο γαμ* την Παναγία σου! Δέν με νοιάζει ας χάσουμε και τον πελάτη!”. Αυτός ο Υπεύθυνος προφανώς ήταν μπροστά ως παιδί, όταν ο πατέρας του μιλούσε στη μάνα του με τέτοιο τρόπο, και μάλλον θεωρούσε οτι το να μιλάει έτσι σε γυναίκα είναι σωστό. Αυτός ο άνθρωπος προφανώς δέν είχε ιδέα πώς να διοικήσει σωστά, δηλαδή να ηγηθεί μιας ομάδας ανθρώπων και όχι να την εξουσιάσει, με τη φωνή του, τις βρισιές του, και με το να βλαστημάει τα Θεία που μέχρι και πρίν απο 3 χρόνια περίπου, ήταν κακούργημα (έχω ακούσει πως η προηγούμενη κυβέρνηση το άλλαξε αυτό..). Προφανώς απο τη στιγμή που αναλαμβάνει κάποιος μια ηγετική θέση, πρέπει να ξέρει οτι το τηλέφωνο θα το έχει απο κοντά, και φυσικά πρέπει να είναι ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟΣ τύπος. Οι φωνές και οι φασαρίες δέν περνούν για πολύ καιρό. Όταν κατέχεις ηγετική θέση, λογοδοτείς για τα λάθη που συμβαίνουν. Αν οι υπάλληλοι σου κάνουν κάποιο λάθος, τότε εσύ θα κληθείς σε απολογία απο τον Πελάτη και τον ανώτερό σου, και εσύ θα είσαι Υπεύθυνος, διότι δέν κατάφερες να εκπαιδεύσεις την ομάδα σου, και να τη συμβουλέψεις. Δέν ήσουν εκεί, όταν η ομάδα σου σε χρειάστηκε, δέν κάνεις για τη θέση.

Ας δούμε λοιπόν, ποιος είναι ο σωστός τρόπος Διοίκησης Ανθρώπων.. Ποτέ δέν περιμένεις οι άνθρωποί σου, να σου χτυπήσουν την πόρτα και να έρθουν σε εσένα, πηγαίνεις εσύ σε αυτούς! Όταν ένας υπάλληλος σηκώσει το τηλέφωνο, ή πάει στα γραφεία της εταιρείας, για να αναφέρει μια κατάσταση, είναι πια αργά, αφού το πρόβλημα έχει δημιουργηθεί ήδη και έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος για να διορθωθεί. Τί κάνει λοιπόν ο σωστός Ηγέτης? Επικοινωνεί με τους ανθρώπους του (την ομάδα του), διαθέτει απο τον χρόνο του, για την ομάδα του. Ας υποθέσουμε οτι κάποιος ελέγχει 10 άτομα σε διαφορετικά σημεία της χώρας, τα κεντρικά της εταιρείας είναι στην Αθήνα, και 4 απο τα 10 άτομα, είναι επίσης στην Αττική. Ο Ηγέτης εδώ, θα πρέπει να μιλήσει με όλους απο 15-20 λεπτά κάθε μήνα, και όχι μόνο για θέματα της δουλειάς. Η δουλειά είναι ένα κομμάτι της ζωής μας, όχι όλη μας η ζωή. Ο Ηγέτης ως πιο έμπειρος και Σύμβουλος, πρέπει να θελήσει να μάθει, τί είναι αυτό που μπορεί να απασχολεί τον κάθε υπάλληλό του, και να προσπαθήσουν μαζί να βρούν λύσεις, πρίν το προσωπικό πρόβλημα αποκτήσει και επαγγελματικές προεκτάσεις. Τα 4 άτομα απο την Αττική, μπορεί είτε να ζητήσει να τα δεί σε ένα ρεπό τους, είτε να πάρει το αυτοκίνητο της εταιρείας, και να τα επισκεφθεί στη δουλειά τους, ώστε να δεί και ο ίδιος ποιές ιδιαιτερότητες έχει ένα συγκεκριμένο “έργο”. Τα υπόλοιπα 6 άτομα απο την υπόλοιπη Ελλάδα, μπορεί απλά να “ζητήσει”, να έχει μια επικοινωνία μαζί τους με βιντεοκλήση. Δέ νοείται τη σημερινή εποχή, έφηβοι να χρησιμοποιούν εφαρμογές όπως Viber – Messager – Skype για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, και όχι εταιρείες με τους υπαλλήλους τους!

Παλιότερα, όταν εργαζόμουν σε μια εταιρεία courier, τα κεντρικά ήταν στην Αθήνα, το “έργο” ήταν 1 ώρα έξω απο την Αθήνα και έτρεχε επι 3 χρόνια, εγώ πήγα στον 3ο χρόνο και ήμουν ο μόνος, που είχε γνωριστεί απο κοντά με τον Υπεύθυνο απο τα Κεντρικά, όταν τον Δεκέμβρη έπρεπε να πάω να δουλέψω για ένα απόγευμα στην Αθήνα (στα Κεντρικά). Ο Υπεύθυνος του “έργου” δέν είχε γνωρίσει κανέναν απο τα άτομα που πέρασαν απο αυτή την ομάδα εργασίας, αυτά τα χρόνια. Δέν ήξερε απο κοντά, ούτε τον Team Leader μας, με τον οποίο όμως επικοινωνούσε κάθε ημέρα με το κινητό τηλέφωνο. Δέν είχε έρθει μια φορά για να δεί απο κοντά το μέρος στο οποίο δουλεύουμε, τον τρόπο που δουλεύαμε, τις ελλείψεις που υπήρχαν και φυσικά τις συνθήκες εργασίας μας. Παντελής αδιαφορία. To απομακρυσμένο Management είναι γεγονός και μπορεί να είναι παραγωγικό, αν είναι οργανωμένο σωστά και φυσικά εάν στελεχώνεται απο τα κατάλληλα άτομα, για τις θέσεις Υπευθύνων.

Ευχαριστώ Πολύ για τον Χρόνο σας

Christos

Security & HR Development Consultant

BSc (Honors) – A.B.L.E – MBA

Λίγες Σκέψεις για το «Bullying»…

Θυμάμαι, οτι 25 χρόνια πριν, όταν ακόμη δέν είχαμε βαπτίσει το φαινόμενο ως «bullying» – σχολικό εκφοβισμό, αλλά υπήρχε, το αντιμετωπίζαμε ως παιδιά με την αυτοάμυνα. Όταν ο άλλος μαθητής, ήταν αλήτης, δεν είχε πάρει αρχές απο το σπίτι του, και επειδή έκανε γυμναστήριο και kickboxing, μας απειλούσε, δέν ήταν εκεί ούτε οι γονείς μας, ούτε ο δάσκαλος, ούτε ο διευθυντής του σχολείου. Ήμασταν εμείς και εκείνος που μας απειλούσε, έξω στο διάλειμμα, μέσα στις τουαλέτες, στο γήπεδο..

Υπήρχαν λοιπόν δύο λύσεις:

1) Καθόσουν και έτρωγες το ξύλο, και απο εκεί και πέρα ήξερες, οτι κάθε μέρα ξύλο θα τρως, διότι απέδειξες οτι είσαι αδύναμος.

2) Ανταπέδιδες και κέρδιζες ή έχανες. Μπορεί να έχανες μια μάχη, μπορεί ο άλλος να ήταν δυνατότερος, αλλά είχες αποδείξει οτι δέν υπολόγιζες τίποτα. Ούτε τη δύναμή του, ουτε την ηλικία του. Είχες δείξει οτι δέν ήσουν εύκολη λεία.

Στα παιδικά μου χρόνια, έχω φάει ξύλο κυρίως απο Αλβανούς μαθητές, και έχω ρίξει επίσης, χωρίς να είμαι εγώ εκείνος που ξεκινούσε τους καβγάδες. Μακάρι να μήν χρειαζόταν να φτάνουμε σε τέτοιες συμπεριφορές, διαφορετικά όμως δέν γινόταν. Ήταν επικίνδυνο? Καί βέβαια, δέν ήξερα πότε θα μου τραβήξει μαχαίρι ο άλλος, δέν ήξερα αν θα μου κάνει επίθεση μόνος του, ή με φίλους του. Το δημόσιο σχολείο της δεκαετίας 90, ήταν για γερά νεύρα, και μας προετοίμαζε για την ζωή.

Το χειρότερο σενάριο, ήταν όταν το 15μελές συμβούλιο των μαθητών, αποφάσιζε να κάνει κατάληψη. Φυσικά οι καθηγητές πάντα υποστήριζαν, αφού και εκείνοι, θα έχαναν το μάθημα και θα είχαν τις μέρες τους ελεύθερες. Μέσα σε καταλήψεις λοιπόν, κορίτσια γκαστρώνονταν, αλλοι έκαναν χρήση ναρκωτικών, κάποιοι έφερναν τα όπλα των γονιών τους απο το σπίτι, και φυσικά γίνονταν καταστροφές σε εργαστήρια και αίθουσες.

Τελειώνοντας, να πω οτι, οι δάσκαλοι και διευθυντές, είναι υπάλληλοι, και όταν θα λήξει η βάρδια τους, απλά θα φύγουν. Δέν θα μείνουν να προστατέψουν ένα αδύναμο παιδί, απο τα πιο δυνατά που θέλουν να κάνουν τους μάγκες. Το παιδί θα είναι μόνο του, μέχρι να ερθουν οι γονείς του. Είναι απαραίτητο για τα παιδιά και τους ενηλίκους, να μάθουν μια πολεμική τέχνη. Οταν αποτύχεις να λογικεύσεις κάποιον, τότε πρέπει να επιβιώσεις. Η εμπειρία μου λέει οτι κλειδώματα σε καρπούς-αγκώνες-ώμους και σημεία πίεσης (κυρίως στους τραπέζιους μύες), βοηθούν αρκετά. Δέν θα προξενήσουν μεγάλη βλάβη σε κάποιον, αλλα θα τον πονέσουν αρκετά, ώστε να «μαζευτεί».