Ο φακός και οι χρήσεις του..

Αναμφισβήτητα ο φακός είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για τον οποιονδήποτε, ανεξαρτήτως ενασχόλησης και επαγγέλματος. Εκτός απο εργαλείο όμως, μπορεί να είναι και ένα πολύ αποτελεσματικό μέσο άμυνας και αυτοπροστασίας, αν ξέρει κανείς πώς να επιλέξει τον κατάλληλο φακό. Ξεχάστε οτι περιέχει πλαστικό, είναι σχεδόν άχρηστο αφού δεν αντέχει στην κακοποίηση κυρίως απο πτώσεις και συνήθως δεν είναι αδιάβροχος. Θέλουμε μια στιβαρή κατασκευή που να αντέχει, να είναι απο μέταλλο. Στιβαρός δε σημαίνει απαραίτητα και βαρής, αφού ο φακός μας δεν χρειάζεται να έχει το μέγεθος απο μικρό τσαντάκι και να κάνουμε γυμναστική για να τον σηκώσουμε. Θέλουμε κάτι, με τέτοιο μέγεθος που να μεταφέρεται εύκολα, να μπορούμε να το κρατάμε αρκετή ωρα χωρίς να κουραστούμε, και να χωράει στην τσέπη του τζάκετ ή στο τσαντάκι μας.

Ο παρακάτω φακός της φωτογραφίας, είναι μεταλλικός, αδιάβροχος, έχει μετρήσει αμέτρητες πτώσεις σε τσιμέντο, και το μόνο που έχει φθαρεί είναι το μαύρο του χρώμα και μόνο σε ελάχιστα σημεία. Είναι πολύ ελαφρύς και κάνει τη δουλειά του. Είπα πρίν οτι ο φακός μπορεί να είναι και μέσο άμυνας, αναλόγως το πώς θα τον επιλέξει κάποιος. Ο συγκεκριμένος φακός, και ίσως αυτό να φαίνεται καλύτερα στη φωτογραφία 1, στο μπροστινό μέρος του έχει κάποιες εγκοπές. Που θα πεί, οτι αν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα θα μπορούσε να προκαλέσει εκδορές σε μαλακή επιφάνεια, όπως είναι το δέρμα.

Η νομοθεσία μας, θεωρεί ως οπλα κυρίως ότι βάλλουν (έχουν δηλαδή σφαίρες – σκάγια – τόξα κλπ) και κυρίως οτι περιέχει λεπίδα μεγαλύτερη των 4 εκατοστών μάλλον (?). Αρα δέν μπορούμε να οπλοφορούμε χωρίς άδεια. Ο φακός δεν θεωρείται όπλο και δεν χρειάζεται άδεια. Μπορεί όμως να είναι το ίδιο αποτελεσματικός με τα προηγούμενα, ώς αμυντικό βοήθημα, αν ξέρει κανείς πώς να τον κρατήσει. Οι φωτογραφίες 1 και 2 δείχνουν τον λάθος τρόπο για να κρατήσετε ένα φακό. Αν για οποιονδήποτε λόγο δεχθείτε επίθεση, η λαβή σας θα χαλαρώσει και ο φακός θα πέσει απο το χέρι σας. Οι φωτογραφίες 3 και 4 δείχνουν τον σωστό τρόπο, αφού εφαρμόζεται σφιχτή λαβή και κρατάτε τον φακό με τέτοιον τρόπο, ώστε να μπορείτε να ανταποδώσετε ένα χτύπημα.

Λόγω της μεταλλικής κατασκευής του φακού, αν χτυπήσετε κάποιον στην ευρύτερη περιοχή του κορμού ακόμη και πάνω απο τα ρούχα, σίγουρα θα το νιώσει και είναι πιθανό να αφήσει σημάδι. Τώρα αν εξετάσουμε τη φωτογραφία 4 πιο συγκεκριμένα, θα δούμε οτι κρατάμε τον φακό με τέτοιο τρόπο, ώστε να έχουμε το μηχανικό πλεονέκτημα της βαρύτητας. Με ελάχιστη δύναμη, αν κατεβάσουμε το χέρι και χτυπήσουμε κάποιον (πάντα βρισκόμενοι σε άμυνα..!) σε κεφάλι σίγουρα θα προκληθούν εκδορές και αρκετός πόνος, και αν τον χτυπήσουμε κάτω απο τον λαιμό στις «κλείδες» (τα δύο οστά που εκτείνονται ως τους ώμους μας) ο πόνος θα είναι πολύ μεγαλύτερος αφού θα μπορούσε να προκληθεί και κάταγμα. Προπονηθείτε λίγο στο κράτημα του φακού σε συνδιασμό πάντα με την κίνηση του χεριού.. Ίσως χρειαστεί 😉

Εικόνα 1

 

Εικόνα 2

 

Εικόνα 3

 

Εικόνα 4

Advertisements

5 Χρήσιμοι Κανόνες μου..

1. Πάντα να πιστεύεις στην κακία των άλλων.

2. Πάντα να κοιτάζεις πίσω απο τον ώμο σου.

3. Ποτέ να μήν παίρνεις κάτι ως δεδομένο.

4. Ποτέ να μήν ελπίζεις στη βοήθεια των άλλων.

5. Πάντα να παρατηρείς, και όχι απλά να βλέπεις.

1) Αν πιστεύεις οτι όλοι οι άνθρωποι, έχουν κακία στο χαρακτήρα τους, αυτό σε κάνει καχύποπτο, άρα και προσεκτικό, στο τί θα κάνεις και τί θα πείς σε κάποιον. Αν θα αποκαλύψεις λεπτομέρειες για πράγματα που θέλεις να κάνεις, ή πράγματα που γνωρίζεις.

2) Καλό είναι να κοιτάζει κανείς πίσω απο τον ώμο του, είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά, αφού ο κόσμος μας μπορεί να είναι αγγελικά πλασμένος, αλλά δεν κατοικείται απο αγγέλους..

3)Πόσες φορές πήραμε κάτι ως δεδομένο, και αποδείχθηκε εκ των υστέρων, οτι κάναμε λάθος. Τη φιλία μας με κάποιους ανθρώπους, τα λόγια που ακούσαμε απο κάποιους άλλους, διάφορες υποσχέσεις.. Τα πάντα είναι ρευστά, άρα τίποτε δεν είναι σίγουρο.

4) Είναι καλό να φτάνει κανείς, μέχρι εκει που μπορεί ο ίδιος να τα καταφέρει. Η έξωθεν βοήθεια είναι πολλά υποσχόμενη αρχικά, αλλα στο τέλος δημιουργεί υποχρεώσεις και εξάρτηση, αφού πάντα εκείνος που βοηθά θέλει ανταλλάγματα. Εκτός αυτού όμως δημιουργεί και μια αβεβαιότητα, για το κάτα πόσο μπορεί να ελπΐζει κανείς, οτι θα έχει τη βοήθεια των άλλων. Για το λόγο αυτό, είναι καλύτερο κάποιος να βασίζεται πάνω του.

5) Το βασικότερο όλων, θεωρώ πως είναι να παρατηρούμε. Ο περισσότερος κόσμος απλά βλέπει. Φευγαλέες εικόνες της καθημερινότητας, με ανθρώπους της διπλανής πόρτας, στις οποίες δε δίνουμε σημασία. Βλέπουμε μεν, αλλα δέν αξιολογούμε αυτο το οποίο βλέπουμε. Η παρατήρηση, κάνει ακριβώς αυτό, εξετάζει το περιβάλλον στο οποίο βρισκόμαστε, για διάφορα «Σήματα Κινδύνου». Σήμα Κινδύνου ας πούμε οτι είναι μια ειδοποίηση, πώς κάτι δεν «παει καλά», με το χώρο στον οποίο βρισκόμαστε, οτιδήποτε το περίεργο, συμπεριφορές και άνθρωποι που δέν ταιριάζουν με το άμεσο περιβάλλον.

Μου αρέσει να μιλώ με παραδείγματα, οπότε θα αναφέρω μια ιστορία μου. Μεσημέρι πηγαίνοντας με μια φίλη μου, με τον ηλεκτρικό απο Κηφισιά για Φάληρο. Ήταν ώρα αιχμής οπότε τα βαγόνια ήταν γεμάτα κόσμο. Ταξιδεύαμε όρθιοι. Η φίλη μου όπως κάθε γυναίκα, είχε μαζί της μια τσάντα. Εχω τη συνήθεια οταν συζητώ με κάποιον, να μή χανω επαφή με το περιβάλλον στο οποίο βρίσκομαι, ιδιαίτερα όταν βρίσκομαι σε δημόσια μέρη. Δείχνω ενδιαφέρον για τη συζήτηση, συνεχίζω να παρατηρώ όμως τί γίνεται γύρω μου. Όταν μιλούσαμε λοιπόν, παράλληλα κοιτούσα τον κόσμο που βρισκόταν στο βαγόνι. Νεαρές γυναίκες, μεγάλες σε ηλικία γυναίκες και άνδρες, εργαζόμενοι που ταξίδευαν, μαθητές κλπ, μέσα στο σύνολο βρήκα κάποιον που δεν ταίριαζε με το περιβάλλον.

Όταν κάνουμε ένα δρομολόγιο ρουτίνας, κάνουμε δηλαδή την ίδια συνηθισμένη διαδρομή για αρκετό καιρό, με το ίδιο μέσο, και περίπου τις ίδιες ώρες, ο εγκέφαλος βαριέται διότι βιώνει μια κατάσταση, η οποία δέν περιλαμβάνει κάτι το νέο και διαφορετικό. Το αποτέλεσμα είναι, αυτό το συναίσθημα να φαίνεται κυρίως στο βλέμα μας, και ύστερα στις κινήσεις μας (συνήθως την έλλειψη αυτών..). Εκείνος λοιπόν που δέν ταίριαζε με το σύνολο, είχε διαφορετικό βλέμα. Ηταν περίπου στο 1.75, αδύνατος με κοντά σχετικά μαλλιά, μελαμψός, ντημένος με αθλητικά ρούχα, και είχε περασμένη στον ώμο μια τσάντα γυμναστηρίου. Βρισκόταν κοντά στη φίλη μου, και κάποια στιγμή άρχισε να κοιτάζει επίμονα την τσάντα της. Πλησίασα στη φίλη μου, και άρχισα να τον κοιτάζω στα μάτια, για να δεί οτι κατάλαβα.. Μετά απο λίγο, «έσκασε» ενα ελαφρύ χαμόγελο, και γύρισε αριστερά το κεφάλι του. Την ίδια στιγμή κοίταξα και εγώ προς την ίδια κατεύθυνση. Παρατηρώντας μέσα στον κόσμο, είδα κάποιον που βρισκόταν περίπου στα 4 μέτρα μακριά, και κοιτούσε προς την κατεύθυνσή μας. Κοιτάχθηκαν μεταξύ τους για λίγο. Ήταν ξεκάθαρο πλέον, οτι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αυτός που βρισκόταν κοντά στη φίλη μου, ήταν ο «βασικός παίχτης», και ο άλλος ήταν η υποστήριξή του.

 

Μόλις φτάσαμε στον επόμενο σταθμό και άνοιξαν οι πόρτες, ο «βασικός» βγήκε έξω, και έτρεξε να βγεί μαζί του και ο άλλος. Λίγο πριν φύγει το τρένο, ο «βασικός» έβγαλε απο την τσάντα του, ένα «πάκο» απο χαρτονομίσματα (πόσα 50άρικα να είχε άραγε..), τυλιγμένα με λαστιχάκι, τά μέτρησαν γρήγορα (με τη σιγουριά των ανθρώπων που διαχειρίζονται αρκετό χρήμα), τα έβαλαν στην τσάντα και έφυγαν.

Αν εγώ απλά κοιτούσα (και δέν παρατηρούσα), η φίλη μου μάλλον θα είχε χάσει το πορτοφόλι της. Κρίνοντας απο τις εισπράξεις τους, μάλλον υπήρχε αρκετός κόσμος που απλά κοιτούσε εκείνη την ημέρα..

Nights in White Satin – 1967

Ρήγμα Ασφαλείας Μέρος 1ο.

Ως Ρήγμα Ασφαλείας ορίζουμε κατα κύριο λόγο, οποιοδήποτε κενό υπάρχει στο συνολικό σχεδιασμό ασφαλείας μιας υποδομής. Η υποδομή αυτή μπορεί να είναι κάποιο κτήριο, κάποιες εγκαταστάσεις μεγάλης σημασίας (δημόσιες υπηρεσίες – μνημεία κλπ), ακόμη και άυλες υποδομές όπως πληροφορίες (προσωπικά στοιχεία χρηστών, οικονομικά δεδομένα λογαριασμών κλπ). Συνήθως, λόγω ευρωπα’ι’κών προδιαγραφών αλλα και επειδή ζούμε σε μια σύγχρονη κοινωνία, προβλέπεται να αναπτύσσεται ένα πλάνο για την προστασία υποδομών όπως οι παραπάνω. Γι’ αυτό συνήθως κάθε οργανισμός, κάθε εταιρία (δημόσια ή μή), έχει έναν Υπεύθυνο Ασφαλείας, δηλαδή κάποιον ο οποίος διαθέτει τις απαραίτητες γνώσεις και μπορεί να σχεδιάσει και να συντηρήσει σε βάθος χρόνου, τις στρατηγικές οι οποίες θα διασφαλίσουν την σωστή λειτουργία του οργανισμού, απο διάφορες εξωτερικές απειλές. Αυτές οι στρατηγικές είναι μέρος του «Εσωτερικού Κανονισμού Ασφαλείας», ο οποίος είναι συνήθως ένα λεπτομερές βιβλίο το οποίο πρέπει να έχουν διαβάσει όλα τα στελέχη και οι εργαζόμενοι.

Έκανα  λόγο πρίν για εξωτερικές απειλές.. Μόνο εξωτερικές είναι οι απειλές? Οι κίνδυνοι δεν είναι μόνο εκτός οργανισμού αλλα και εσωτερικοί. Συνήθως οι τρομοκράτες και γενικά όποιοι προσπαθούν να προκαλέσουν καταστροφές σε οργανισμούς, χωρίζονται σε 2 είδη, κατα κάποιον τρόπο. Οι χαζοί ας πούμε, οι οποίοι απλά θα σκεφτούν να φτιαξουν μια βόμβα και να τη βάλουν σε ένα αυτοκίνητο έξω απο τα γραφεία μιας εταιρίας, οπότε και η ζημιά που θα προκληθεί, θα είναι απλά η καταστροφή κάποιων αυτοκινήτων και πιθανότατα ο τραυματισμός κάποιου περαστικού. Το δεύτερο είδος, είναι οι έξυπνοι τρομοκράτες. Εκείνοι μελετούν τον στόχο πρωτού χτυπήσουν, και ψάχνουν να εκμεταλλευτούν τις ήδη υπάρχουσες αδυναμίες, ένα οποιοδήποτε Ρήγμα Ασφαλείας λοιπόν, με βάση το οποίο με τα λιγότερα μέσα, θα επιτύχουν τη μεγαλύτερη δυνατή καταστροφή. Το δεύτερο είδος τρομοκρατών λοιπόν, θα προσπαθήσει να παρακολουθήσει με οποιοδήποτε τρόπο τη λειτουργία του οργανισμού – στόχου, προκειμένου να βρεί σφάλματα που να μπορεί να εκμεταλλευτεί. Ο σκοπός του δεν είναι να βάλει απλά μια βόμβα σε ένα αυτοκίνητο, αλλα να βάλει τη βόμβα μέσα στα γραφεία του οργανισμού. Πρέπει λοιπόν να περάσει τα συστήματα ασφαλείας που υπάρχουν, απο πλευράς φυσικής φύλαξης. Τί θα κάνει λοιπόν? Θα παρατηρήσει τον τρόπο που λειτουργεί το προσωπικό ασφαλείας και κυρίως, οι υπάλληλοι του οργανισμού – στόχου. Ένα ιδιαίτερα αποδοτικό Ρήγμα Ασφαλείας, μπορεί να προκληθεί απο τις βασικές ανάγκες του προσωπικού που εργάζεται στον οργανισμό. Ας πάρουμε για παράδειγμα την πείνα. Είναι λογικό κάποιος ο οποίος δουλεύει υπερωρίες ημέρα ή και νύχτα, να πεινάσει και να θέλει να τραφεί. Φυσικά λοιπόν θα ακολουθήσει την εύκολη λύση, η οποία είναι να παραγγείλει φαγητό απο κάποια τοπική ψησταριά ας πούμε.

Μπορεί να το κάνει αυτό όλες τις ώρες? Όχι. Ποτέ δεν παραγγέλνουμε φαγητά, μέσα στον οργανισμό που δουλεύουμε. Η συνταγή για την καταστροφή είναι απλή, ένα κινητό τηλέφωνο με καλή κάμερα, ένας έγχρωμος εκτυπωτής, ένας υπολογιστής, και λίγο χαρτόνι. Αυτά χρειάζονται. Ετσι, μπορεί κάποιος τρομοκράτης, να μάθει απο ποια ψησταριά παραγγέλνουν συνήθως οι υπάλληλοι του οργανισμού, να αγοράσει ένα πακέτο με φαγητό απο την ψησταριά, να βγάλει φωτογραφίες με το κινητό το πακέτο, να το εκτυπώσει με έγχρωμο εκτυπωτή επάνω στο χαρτόνι, να φτιάξει έτσι ένα δικό του πακέτο, και να βάλει μέσα όχι φαγητό αλλα εκρηκτικά και μερικά ρουλεμάν, για να γίνει πιο αποτελεσματική η ενέργεια του. Τότε οι υπάλληλοι του οργανισμού θα παραλάβουν το πακέτο απο τον δήθεν ντελίβερι, θα το ανοίξουν και θα γίνουν κομμάτια. Εκτός απο ανθρώπινες ζωές, αυτό θα κοστίσει και σε κρίσιμες υποδομές, άν καταστραφούν υπολογιστές και σκληροί δίσκοι, θα πληγεί το κύρος του οργανισμού αλλα και της εταιρίας security που έχει αναλάβει τη φύλαξη. Τι θα μπορούσε να γίνει? Απλά οι υπάλληλοι του οργανισμού, να δώσουν την παραγγελία, και να πάει κάποιος υπάλληλος να παραλάβει το πακέτο με το φαγητό ο ίδιος. Χωρίς να δώσει στοιχεία για το πώς τον λένε και πού δουλεύει, αφού κάτι τέτοιο θα μπορούσε να οδηγήσει στη στοχοποίησή του. Βλέπουμε λοιπόν, οτι αν και υπάρχουν οι υποδομές ασφαλείας, συχνά αυτές καταστρατηγούνται απο το ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο όπως θα λέγαμε στα αγγλικά, δέν είναι Security Aware. Δεν έχει δηλαδή την ασφάλεια ως κύριο γνώμονα του.

Οι λεπτομέρειες πάντα, είναι εκείνες που κάνουν τη διαφορά. Πρέπει λοιπόν να μπορούμε όσο γίνεται, να προσέχουμε τις λεπτομέρειες, για να έχουμε μια ελπίδα να προλάβουμε τα χειρότερα. Μια καταστροφή οποιουδήποτε είδους, πάντα θα συμβεί. Αυτό είναι δεδομένο. Το θέμα είναι να έχουμε δουλέψει με τέτοιο τρόπο, ώστε ή να περιορίσουμε το ρίσκο και τα καταστροφικά αποτελέσματα (Risk and Devastating Results Mitigation), ή να ανακάμψουμε γρηγορότερα (Disaster Recovery). Δώστε προσοχή στις λεπτομέρειες.

Ασφάλεια Πληροφοριών – Μέρος 1ο

Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα ακόμη θέμα, το οποίο σχετίζεται με την Ασφάλεια Πληροφοριών (Information Security) αυτή τη φορά. Στην Ασφάλεια Πληροφοριών, πρέπει να σκεφτόμαστε, με τρόπο τέτοιο που θα μας επιτρέψει να προστατέψουμε, προσωπικά μας δεδομένα και δεδομένα της επιχείρησής μας κατα κύριο λόγο, απο οποιεσδήποτε κακόβουλες ενέργειες. Απο το pin μιας τραπεζικής κάρτας μας, μέχρι τα ευαίσθητα δεδομένα που σχετίζονται με το πελατολόγιο της επιχείρησής μας, καθώς επίσης και το επενδυτικό χαρτοφυλάκιό μας. Θα μπορούσα να γράψω αρκετά επάνω στο θέμα, αφού η Ασφάλεια Πληροφοριών, ήταν και ένα θέμα της πτυχιακής μου εργασίας για το Πανεπιστήμιο της Ουαλίας, πρίν απο χρόνια. Θα περάσω όμως κατευθείαν σε ένα περιστατικό που είχα προ ετών, όταν επισκέφτηκα μια τράπεζα. Εργαζόμουν ήδη σαν Υπεύθυνος Ασφαλείας βάρδιας σε εγκαταστάσεις μιας επιχείρησης, και ήθελα μόνος, να διαπιστώσω ποια ήταν τα μέτρα Ασφάλειας αυτής της τράπεζας. Είπα στον υπάλληλο οτι δέν ένοιωθα καλά, και ήταν μεγάλη ανάγκη να πάω στην τουαλέτα, και μου εξήγησε τη διαδρομή που θα ακολουθήσω. Στον κεντρικό διάδρομο πηγαίνοντας για την τουαλέτα, υπήρχαν και άλλα γραφεία και δωμάτια, ένα εκ των οποίων είχε μισάνοιχτη πόρτα. Την άνοιξα και βρέθηκα στο Data Center, ή τουλάχιστον σε ένα δωμάτιο που είχε συστοιχίες απο σκληρούς δίσκους και ένα υπολογιστικό σύστημα. Έκλεισα την πόρτα, και έφυγα.  Σε αυτόν το διάδρομο δέν υπήρχε κάμερα. Καταλαβαίνετε πόσα λάθη υπάρχουν σε αυτό το Σύστημα Ασφαλείας?

Ας τα πάρουμε απο την αρχή..

1. Ένας άγνωστος που δηλώνει πελάτης της Τράπεζας, και προφασίζεται μια δικαιολογία, περπατά ελεύθερος σε χώρους της τράπεζας.
2. Το δωμάτιο με τους υπολογιστές, πιθανόν Data Center, βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τα γραφεία εξυπηρέτησης των πελατών.
3. Έχει μισάνοιχτη πόρτα, σαν ένας οποιοσδήποτε χώρος άνευ ιδιαίτερης σημασίας.
4. Κατα μήκος του διαδρόμου που οδηγεί εκεί, δέν υπάρχει κάμερα Ασφαλείας.
5. Έξω απο το συγκεκριμένο δωμάτιο, δέν υπάρχει κάμερα Ασφαλείας.
6.  Η πόρτα ήταν κοινή, και με απλή κλειδαριά.

Τί θα έπρεπε να είχε γίνει?

1. Ό άγνωστος και μή-διαβαθμισμένος, αν δέν υπήρχαν ειδικές τουαλέτες για τους πελάτες, έπρεπε να συνοδευτεί απο κάποιον υπάλληλο της τράπεζας, τη στιγμή που δέν υπήρχε φύλακας.
2. Συνήθως το Data Center, βρίσκεται σε μέρος το οποίο δέν έχει υψηλή πρόσβαση και δέν μπορεί να μπεί ο οποιοσδήποτε. Είναι τακτική κάποιων επιχειρήσεων, να το τοποθετούν σε κάποιον χώρο στα κατώτερα επίπεδα (υπόγεια), για μεγαλύτερη προστασία.
3. Η πόρτα για το Data Center δέν είναι μια απλή συμβατική πόρτα με τυπική κλειδαριά, όπως στα άλλα δωμάτια της επιχείρησης, αλλα πόρτα ασφαλείας.
4. Πηγαίνοντας σε αυτόν τον χώρο, είναι καλό να απαγορεύεται η χρήση κινητών τηλεφώνων και ηλεκτρονικών μέσων, για την πιθανότητα παρεμβολών και υποκλοπής δεδομένων (μέτρο που προβλέπεται στις πολιτικές SISP) .
5. Σε χώρους που οδηγούν σε κρίσιμες υποδομές, πρέπει να υπάρχουν κάμερες.
6. Πρόσβαση επιτρέπεται σε διαβαθμισμένα απο πλευράς ασφαλείας άτομα, και η πρόσβαση γίνεται με ειδική κάρτα εισόδου.
7. Το Data Center εκτός απο πρωτόκολλα ασφαλείας, πρέπει επίσης να μήν έχει σύνδεση με το Internet. Mε το σκεπτικό οτι καμιά στρατηγική δέν είναι απαραβίαστη.
8. Καλό είναι να μήν επιτρέπεται η χρήση, εξωτερικών αποθηκευτικών μέσων (USB sticks, φορητοί σκληροί δίσκοι..).

Μπορώ να γράψω και άλλες δράσεις, για την υλοποίηση μιας καλής Στρατηγικής Ασφαλείας, είτε υποδομών διαχείρισης πληροφοριών, είτε φυσικής ασφάλειας υποδομών και ανθρώπων, αλλά αυτές αποτελούν επαγγελματικά μυστικά, και τα μοιράζομαι μόνο με τους πελάτες που συνεργάζομαι, κατόπιν διάγνωσης των αναγκών του κάθε πελάτη. Ανέφερα το συγκεκριμένο περιστατικό όχι για να θίξω την τράπεζα (εξ’ άλλου δέν ανέφερα οποιοδήποτε όνομα), αλλα για να δείξω πόσο εύκολο μπορεί να είναι, να προσπελαστεί μια Στρατηγική Ασφαλείας, όταν είναι ελλιπής ή όταν εφαρμόζεται ελλιπώς.

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας!

 

Λίγα λόγια για την Ασφάλεια (Security – Safety)..

H Ασφάλεια και απο πλευράς Security αλλά και απο πλευράς Safety, είναι ένας τομέας ο οποίος δέν απασχολεί όσο θα έπρεπε, κάποιους  ιδιώτες και επιχειρήσεις. Yπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις στον κανόνα, αλλά τουλάχιστον με τα όσα έχω δει ως τώρα, θεωρώ οτι έχουμε ακόμη δρόμο να διανύσουμε. Όντας 3η γενεά στον τομέα της Ασφάλειας, και έχοντας επαγγελματική εμπειρία και γνώσεις οι οποίες δέν αποκτήθηκαν μόνο μέσω εργασίας, αλλα και μέσω γενικών σπουδών στον τομέα, θεωρώ οτι με το να σχεδιάσουμε ένα καλύτερο σύστημα Ασφαλείας (Security – Safety) για τον ενδιαφερόμενό μας, απο πλευράς διαδικασιών και τεχνικών υποδομών επίσης, έχουμε διανύσει το πολύ τη μισή απόσταση μέχρι την ολοκλήρωση. Το άλλο μισό, έχει να κάνει με το να ευαισθητοποιήσουμε τον πελάτη μας. Πρέπει να καταφύγουμε λοιπόν στο Coaching ώστε ο πελάτης να σκέφτεται με γνώμονα την Ασφάλεια (Security Aligned). Στην περίπτωση των επιχειρήσεων, ο πελάτης δέν είναι μόνο ένας άνθρωπος, αλλα όλο το Ανθρώπινο Δυναμικό. Όταν μάθει κάποιος να εφαρμόζει τους κανονισμούς Ασφαλείας της επιχείρησης, όπως προβλέπεται, και το κάνει αυτό όχι απο καταναγκασμό αλλά με τη θέλησή του, τότε θα είναι και Security Aware για την προσωπική του ζωή. Έτσι το Aτομικό αγαθό της Ασφάλειας, θα γίνει σταδιακά Συλλογικό αγαθό για μια Ασφαλή κοινωνία.

Kάποια στιγμή θα επανέρθω με περισσότερα θέματα επάνω στον τομέα, για τα καλώς και κυρίως κακώς κείμενα που υπάρχουν.

Περι Οπλοκατοχής ο Λόγος..

Χθές, μετά το περιστατικό στην Αμερική, με τον νεαρό που πήρε ένα όπλο και σκότωσε κάποιους μαθητές, οι Έλληνες δημοσιογράφοι μάς έδωσαν πάλι τα φώτα τους επάνω σε θέματα οπλισμού.. Το AR-15 είναι μια ημιαυτόματη καραμπίνα, και όχι μια ημιαυτόματη «Αραβίδα» που βασίζεται στα σχέδια του Μ16 και Μ4 κυρίως, όπως νόμιζα.. Τουλάχιστον με το M4 μοιάζει αρκετά και εξωτερικά, και είναι η έκδοσή του για τους πολίτες.

Και πάλι κατέκριναν όλοι, τη νομοθεσία που στην Αμερική επιτρέπει την οπλοκατοχή για προστασία (Gun control laws), αφού είναι και Συνταγματικό δικαίωμα (Second Amendment) των Αμερικανών πολιτών να υπερασπίζονται τις περιουσίες τους και τη χώρα τους αν χρειαστεί, ως Πολιτοφυλακή (Militia). Για ακόμη μια φορά φταίνε τα όπλα, που ένας άνθρωπος τρελάθηκε και σκότωσε κόσμο. Εχει ενδιαφέρον να κάνουμε μια σύγκριση μεταξύ του πόσοι σκοτώνονται σε τροχαία ατυχήματα παγκοσμίως, και το πόσοι σκοτώνονται απο όπλα.

Μόνο τον περσινό χρόνο λοιπόν, παγκοσμίως σκοτώθηκαν 1,250,000 άνθρωποι απο τροχαία ατυχήματα, ενώ μόλις 365.000 άτομα απο όπλα. Μήπως να κοιτάξουμε πώς θα περιορίσουμε και το κάπνισμα, το οποίο είναι υπεύθυνο για 7,000,000 θανάτους κάθε χρόνο, καθώς επίσης και την επιβάρυνση της υγείας, όχι μόνο του καπνιστή που έχει πάρει απόφαση οτι αυτοκτονεί σταδιακά, αλλα και των «παθητικών καπνιστών» που δέν φταίνε σε τίποτε, αλλά τους επιβάλλεται να εισπνέουν τον καπνό των άλλων? 890,000 «παθητικοί καπνιστές» πεθαίνουν κάθε χρόνο. Πότε θα ασκηθεί δίωξη στους Καπνιστές, σε βαθμό κακουργήματος, ύστερα απο αυτά τα στατιστικά? Πότε θα εξετάσουμε καλύτερα τους νόμους, που αφήνουν ακατάλληλους ανθρώπους, απο πλευράς ηλικίας – υγείας – ψυχικής κατάστασης, να οδηγούν?

Η νόμιμη οπλοκατοχή δέν έβλαψε ποτέ κανέναν. Συνάδελφός μου που ζεί στην Αμερική, έχει ένα σωρό όπλα στο σπίτι του. Αυτό τον κάνει επικίνδυνο για την κοινωνία? Είναι απο τα πιο ισορροπημένα άτομα που γνωρίζω, και επίσης εκπαιδευμένος. Συμπέρασμα, Η μεγάλη δύναμη, όταν συνοδεύεται απο μεγάλη υπευθυνότητα, δε δημιουργεί ποτέ προβλήματα. Είστε αρκετά υπεύθυνοι, για να ξέρετε πότε να έχετε όπλο, πότε και πώς να οδηγείτε, πότε και πού να καπνίσετε? Τα όπλα δέν σκοτώνουν, οι άνθρωποι σκοτώνουν.