«Τα Μαθηματικά Υδρεύουν τη Σάμο»

Η φράση που χρησιμοποίησα ως τίτλο, δεν είναι τυχαία. Περιγράφει ξεκάθαρα την περίπτωση της Σάμου των αρχαίων χρόνων, κατά την περίοδο διακυβέρνησης του Τυράννου Πολυκράτη. Ο Πολυκράτης στην εποχή του έφτιαξε αρκετά έργα στη Σάμο, όπως αμυντικές οχυρώσεις, λιμάνια αλλά ίσως το πιο σημαντικό του, ήταν να υδροδοτήσει την πόλη. Έτσι λοιπόν ανέθεσε στον Ευπαλίνο, έναν αρχιτέκτονα από τα Μέγαρα Αττικής, να κατασκευάσει το έργο. Ο Ευπαλίνος χρησιμοποίησε ως εργαλείο τα μαθηματικά, προκειμένου να κατασκευάσει το υπόγειο τούνελ που θα μετέφερε το νερό από μια πηγή, 1 χιλιόμετρο περίπου πιο πέρα στην πόλη της Σάμου. Το έργο διήρκησε 10 χρόνια, και χρησιμοποιήθηκε 1000 χρόνια περίπου. Χάρη στα μαθηματικά λοιπόν, πράγματι υδροδοτήθηκε η Σάμος.  Αλλά ας δούμε περισσότερες λεπτομέρειες στα παρακάτω βίντεο που βρήκα..

26 Οκτωβρίου 1912 – Απελευθέρωση Θεσσαλονίκης!

Ένα μοναδικό αφιέρωμα της εκπομπής του κ. Χρίστου Βασιλόπουλου – Η Μηχανή του Χρόνου, για την  Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.

Το ‘Επος του 1940!

Σε αυτή την ανάρτηση μάζεψα τις εκπομπές της Μηχανής του Χρόνου του κ. Χρίστου Βασιλόπουλου, που μπόρεσα να βρώ και είχαν θέμα τις πολεμικές επιχειρήσεις των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων μας, για την υπεράσπιση της Πατρίδας από τη Ναζιστική και Φασιστική απειλή. Είναι καλό να κάνουμε μια επανάληψη κάπου – κάπου, για τους Αγώνες των Ελλήνων, κατά των ολοκληρωτικών καθεστώτων…

Terra Incognita Travel – Απόδραση περιπέτειας στην μαγευτική καρδιά της Πελ/σου!

 

Και τον μήνα Οκτώβρη, η ομάδα επιστημόνων Σπηλαιολόγων της Terra Incognita Travel μας ταξιδεύει σε μια σειρά μαγευτικών προορισμών της μυστικής Ελληνικής γης! Έχοντας συμμετάσχει και εγώ σε εκδρομές τους, και γνωρίζοντας τα μέλη της ομάδας από κοντά, θεωρώ προνόμιό μου να είναι φίλοι μου, βλέποντας τον επαγγελματισμό και την αγάπη για τη δουλειά τους, αλλά και τους καλούς χαρακτήρες τους. Εξαιρετικές διαδρομές σε όλη την Ελλάδα και αρκετές κοντά στην Αττική, συνήθως μονοήμερες εκδρομές, ώστε να μπορεί ο καθένας να αποδράσει με την παρέα του, σε νέα άγνωστα μέρη, και το βράδυ έχοντας περάσει μια γεμάτη και διασκεδαστική μέρα, να χαλαρώσει στο σπίτι του! Η ομάδα επιστημόνων της Terra Incognita Travel, μας μεταδίδει απλόχερα τις γνώσεις που έχουν τα μέλη της, επάνω σε θέματα τοπικής ιστορίας και σπηλαιολογίας, και μας βοηθά να γίνουμε και εμείς μαθητευόμενοι εξερευνητές! Αξίζει να σημειωθεί ότι βασικός παράγοντας σε κάθε εκδρομή είναι η ασφάλεια, κάτι το οποίο φαίνεται και από τη συμμετοχή μικρών παιδιών στα ταξίδια! Είναι πραγματικά ευχάριστο να βλέπει κανείς ολόκληρες οικογένειες να περνούν δημιουργικά και διασκεδαστικά κάποιες Κυριακές τους!

Aς δούμε όμως το ακριβές πρόγραμμα και αυτής της εκδρομής!!

«Απόδραση περιπέτειας στην μαγευτική καρδιά της Πελ/σου!

Στις 8 Οκτωβρίου ξεκινάμε τον νέο κύκλο εκδρομών μας εξερευνώντας καλά κρυμμένους, συναρπαστικούς υπόγειους και επίγειους προορισμούς! Αρχίζουμε την περιπέτειά μας από ένα σπήλαιο-νεκροταφείο του 3.000 π.Χ., ανακαλύπτουμε μία από τις πιο περίεργες εκκλησίες παγκοσμίως, ένα μοναδικό μνημείο του Πρωτομυκηναϊκού πολιτισμού, ένα κρυμμένο καταρράκτη στην καρδιά της φύσης και καταλήγουμε σε ένα άγνωστο πολυβολείο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου!

Το ταξίδι μας ξεκινάει από την Αθήνα με πρώτο προορισμό μας τον Ισθμό της Κορίνθου. Αμέσως μετά θα μεταβούμε στο απαράμιλλης ομορφιάς σπήλαιο της Κάψιας, το οποίο ανακαλύφθηκε το 1887. Πρόκειται για ένα από τα πιο αξιόλογα σπήλαια της Ελλάδος τόσο για τους σπάνιους χρωματικούς συνδυασμούς του όσο και για τα αρχαιολογικά ευρήματά του. Ευρήματα τα οποία μαρτυρούν πως χρησιμοποιήθηκε κατά την Νεολιθική (4η χιλιετία π.Χ.) και την Ελληνιστική περίοδο (330-146 π.Χ.) καθώς και ανάμεσα στον 4ο και 6ο αιώνα μ.Χ.
Στο εξίμιση χιλιάδων τ.μ. εξερευνημένο τμήμα του βρέθηκαν ίχνη πλημμύρας, στην οποία αποδόθηκε αρχικά ο θάνατος 50 περίπου ατόμων. Συστηματική μελέτη των σκελετικών καταλοίπων φαίνεται όμως να ανατρέπει την άποψη αυτή, υποδηλώνοντας ότι το σπήλαιο χρησιμοποιήθηκε μάλλον ως χώρος ταφής νεκρών και ανακομιδής των οστών τους. Τα οστά εναποτίθεντο πιθανότατα με τελετουργικό τρόπο σε διάφορα μέρη του σπηλαίου, κυρίως σε εσοχές και παρασύρθηκαν στη συνέχεια από πλημμυρικά επεισόδια.

Επόμενος προορισμός είναι η εκκλησία της Αγίας Φωτεινής που βρίσκεται στην λίστα με τις πιο περίεργες εκκλησίες του κόσμου!
Είναι γνωστή για την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της που συνδυάζει την ελληνική λαογραφική παράδοση, την κλασική αρχαιότητα και το Βυζάντιο ενώ σε ολόκληρο το κτίριο δεν υπάρχει καμία ορθή γωνία. Η εκκλησία είναι κτισμένη από απλά υλικά της περιοχής, όπως κεραμίδια, μάρμαρο, ξύλο, πέτρα ενώ απουσιάζει τελείως το τσιμέντο.

Θα ακολουθήσει μία στάση για να προμηθευτούμε το γεύμα μας, που θα το απολαύσουμε λίγο αργότερα σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο μέσα στο οργιώδες πράσινο συντροφιά με τον Αρκαδικό ποταμό.

Σειρά έχει ένας από τους σημαντικότερους χώρους πρωτομυκηναϊκού πολιτισμού, γνωστός και ως οι «Μυκήνες της Δυτικής Πελοποννήσου». Ο αρχαιολογικός χώρος ξεχωρίζει για τους τρεις υπέροχους μυκηναϊκούς τύμβους μέσα στους οποίους βρέθηκαν πολλά χρυσά κύπελλα και κοσμήματα, καθώς και σπουδαία αγγεία, τα οποία χρονολογούνται από τον 16ο-15ο αιώνα π.Χ. και σήμερα κοσμούν το αρχαιολογικό μουσείο Χώρας. Ο κύριος τύμβος βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο του λόφου και είναι ο μεγαλύτερος από τους τρεις. Ο δρόμος του έχει μήκος 12 m και πλάτος 3,30 m. Το στόμιο είναι ύψους 5,10 m, μήκους 6 m και πλάτους 2,33 m. Στην αριστερή πλευρά της πρόσοψης είναι χαραγμένα 2 κνωσιακά λατομικά σημεία: κλαδί και διπλός πέλεκυς. Η διάμετρος του ταφικού θαλάμου ανέρχεται σε 12,04 m και το ύψος του περισσότερο από 10 m. Ο οικογενειακός αυτός τάφος είχε χρησιμοποιηθεί για παραπάνω από 15 ταφές, με την αρχαιότερη να ανάγεται στην αρχή της Μυκηναϊκής εποχής. Οι ανασκαφές ξεκίνησαν το 1960 από τον Σπύρο Μαρινάτο και συνεχίστηκαν από τον καθηγητή Γεώργιο Κορρέ στα τέλη της δεκαετίας του ’70.

Η έκπληξη της εκδρομής μας είναι ένα μικρό κρυμμένο φαραγγάκι, σαν μια ψηλή ανοικτή στοά (χωρίς οροφή) με φυσική ροή νερού, πραγματικά ξεχασμένο μέσα στο καταπράσινο τοπίο της Μεσσηνιακής γης. Για να το προσεγγίσουμε θα διασχίσουμε ένα μονοπάτι σπάνιας φυσικής ομορφιάς για 15 λεπτά περίπου. Είναι το καταλληλότερο μέρος για να απολαύσουμε το γεύμα μας, δίπλα στο ποτάμι (Αρκαδικός).
Όσοι θελήσουν να δουν τη μοναδική έκπληξη που κρύβει το φαραγγάκι θα περπατήσουν μέσα στο νερό σε μια πανέμορφη παραμυθένια διαδρομή. Το πέρασμα έχει πλούσιο σταλακτιτικό διάκοσμο και καταλήγει σε μια λιμνούλα η οποία γεμίζει από έναν απρόσμενο μικρό καταρράκτη. Όποιος θέλει μπορεί να περάσει από κάτω τον καταρράκτη και να βρεθεί μέσα στην σταλακτιτοποιημένη αίθουσα από όπου τρέχει το νερό.

Τελευταίος και πιο αινιγματικός προορισμός μας είναι ένα μεγάλο διώροφο έργο της εποχής του Β’ Παγκοσμίου, το πολυβολείο ‘Κόκαλο’. Η ιστορία του και η πατρότητα της κατασκευής του παραμένουν αντικείμενο διχογνωμίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα ξεχωριστό οχυρωματικό έργο στην κορυφή ενός λόφου της Αρκαδίας, που διατηρείται σε άριστη κατάσταση σε σχέση με άλλα οχυρωματικά έργα της εποχής του. Σύμφωνα με πληροφορίες των παλιών χωρικών της περιοχής, μπορεί να πρόκειται για οχυρό των Γερμανών υπό Ιταλική κατασκευή που χρησιμοποιήθηκε στην Κατοχή, ενώ αξίζει να αναφερθεί ότι υπάρχουν και δύο ακόμη πανομοιότυπα πολυβολεία που δεν βρίσκονται όμως σε γειτονικές περιοχές της Πελοποννήσου. Για ένα από αυτά, σε τοποθεσία της Λακωνίας, πληροφορηθήκαμε ότι δεν κατασκευάσθηκε κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής (1941 – 1944), αλλά από Μονάδα Μηχανικού του Ελληνικού Στρατού (πιθανότατα από την 3η ΜΟΜΑ) κατά την περίοδο 1945 – 1946 και επανδρώθηκε αρχικά από άνδρες της Εθνοφυλακής και ακολούθως του Ελληνικού Στρατού.

Το όνομα του πολυβολείου οφείλεται στο σχήμα του, που από ψηλά μοιάζει με μεγάλο κόκαλο. Περιλαμβάνει ημιυπόγειο – ισόγειο και ένα ακόμη πάτωμα, και διαθέτει δύο σκάλες που οδηγούν στον επάνω όροφο. Η στιβαρή κατασκευή αποτελείται από οπλισμένο σκυρόδεμα (μπετόν), ενώ η εξωτερική του επένδυση έχει τη μορφή λιθόκτιστης λιθοδομής.

Αφού εξερευνήσουμε το πολυβολείο και μετά από μία μικρή στάση στον Ισθμό της Κορίνθου, θα επιστρέψουμε στην Αθήνα γεμάτοι με νέες πολύχρωμες εμπειρίες και εικόνες!

Σας περιμένουμε για να περάσουμε και πάλι μια αξέχαστη Κυριακή!

ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ: Το πρωί της Κυριακής 08/10/2017 ώρα 8:00 π.μ., στην πλατεία Καραΐσκάκη (σταθμός μετρό Μεταξουργείο).

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ: Στο σημείο εκκίνησης στις 22:00 περίπου.

ΚΡΑΤΗΣΗ ΘΕΣΗΣ: Με κατάθεση στον λογαριασμό 5047-075725-013 (IBAN: GR86 0172 0470 0050 4707 5725 013) της Τράπεζας Πειραιώς του ποσού:

ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ 08.10.2017

* Το κρυμμένο γεμάτο σταλακτίτες φαραγγάκι!
* Σπήλαιο Κάψια το οποίο είναι απαράμιλλης ομορφιάς!
* Τύμβοι γνωστοί ως “Μυκήνες της Δυτικής Πελοποννήσου”!
* Μια από τις πιο παράξενες εκκλησίες του κόσμου!
* Διώροφο πολυβολείο “κόκκαλο”!
Οι μοναδικές «εναλλακτικές» αποδράσεις της Terra Incognita Travel επιστρέφουν! Ετοιμαστήκαμε για το δυναμικότερο cοme back ever!!! Ένας καινούργιος κύκλος εκδρομών ξεκινάει με εναρκτήρια εκδρομή την “Απόδραση περιπέτειας στην μαγευτική καρδιά της Πελοποννήσου!” Διασκεδάστε εξερευνώντας μαζί μας!!!

ΔΗΛΩΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ: Στείλτε στο http://terraincognitatravel.gr/contact/ ονοματεπώνυμο & ένα τηλέφωνο επικοινωνίας.
– 28 € για κράτηση θέσης έως και 02/10/17 (Early Booking)
– 32 € για κράτηση θέσης από 03/10/17
– 24 € για παιδιά έως 17 ετών
Περισσότερες πληροφορίες για την εκδρομή «Απόδραση περιπέτειας στην μαγευτική καρδιά της Πελ/σου!» στο link: https://www.facebook.com/events/133347390627571/«

ΑΝΑΤΙΝΑΞΗ ΓΕΦΥΡΑΣ ΤΟΥ ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΥ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΣΤΙΣ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2009

Επιστολή απάντηση προς το αγγλόφωνο περιοδικό «Archaeology» για δημοσίευμα που αφορούσε στην Μακεδονία, απέστειλε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Berkeley της Καλιφόρνια, Stephen Miller. Ο Αμερικανός καθηγητής υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, στην επιστολή του, την ελληνικότητα της Μακεδονίας παραθέτοντας σημαντικά στοιχεία και επιχειρήματα, τα οποία φαίνονται παρακάτω. Αξίζει να διαβάσετε την επιστολή…

Κύριοι,

Διάβασα σήμερα το τεύχος Ιανουαρίου/Φεβρουαρίου της Αρχαιολογίας και με ανυπομονησία περιέτρεξα τις σελίδες στο άρθρο «Ενα γράμμα για την Μακεδονία» μόνο για να ανακαλύψω ότι ήταν ένα.γράμμα από την αρχαία Παιονία την χώρα που εκτείνεται βορείως του όρου Βαρνούς και Όρβηλος. Ο απολογισμός του Λίβι για τη δημιουργία της Ρωμαϊκής επαρχίας της Μακεδονίας δείχνει ξεκάθαρα ότι οι Παίονες ζούσαν βορείως αυτών των βουνών (όπου σήμερα μορφοποιούν τα βόρεια γεωγραφικά όρια της Ελλάδος) και νοτίως των Δαρδανίων που είναι το σημερινό Κόσσοβο. Ο Στράβων είναι ακόμα πιο λακωνικός λέγοντας ότι η Παιονία ήταν Βόρεια της Μακεδονίας και η μόνη σύνδεση από τον έναν στον άλλον χώρο (ακόμα και σήμερα) ήταν διαμέσου του στενού φαραγγιού που διαρρέει ο Αξιός (ή Βαρδάρ) ποταμός. Με άλλα λόγια, η περιοχή που περιγράφεται από τον Matthew Brunwasser στο «Έχοντας τον Αλέξανδρο» ήταν η Παιονία της αρχαιότητας.

Παρά το αληθές γεγονός ότι κατακτήθηκαν από τον Φίλιππο Β, πατέρα του Αλέξανδρου, το 359 π.Χ., οι κάτοικοι της Παιονίας δεν ήταν ποτέ Μακεδόνες και δεν έζησαν ποτέ στην Μακεδονία. Πράγματι ο Δημοσθένης μας αναφέρει ότι είχαν υποδουλωθεί από τον Φίλιππο τον Μακεδόνα και ως εκ τούτου δεν ήταν Μακεδόνες. Ο Ισοκράτης κάνει την ίδια αναφορά. Επί παραδείγματι, οι Αιγύπτιοι που κατακτήθηκαν από τον Αλέξανδρο κυβερνήθηκαν από τους Μακεδόνες, συμπεριλαμβανομένης και της γνωστής Κλεοπάτρας, αλλά δεν θεώρησαν ποτέ τους εαυτούς τους Μακεδόνες, και η Αίγυπτος ποτέ δεν ονομάστηκε Μακεδονία (και μέχρι σήμερα απ όσο γνωρίζω δεν αναζητά τέτοιο όνομα). Φυσικά, όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης, οι Μακεδόνες είχαν κατακτήσει μία στενή λωρίδα της Παιονίας που εκτεινόταν κατά μήκος του Αξιού ποταμού από την εσωτερική μεριά της Πέλλας και κατέληγε στην θάλασσα. Κατ αυτό το τρόπο κάποιος θα μπορούσε να καταλάβει ότι κάτοικοι στην μοντέρνα δημοκρατία με κέντρο τα Σκόπια ονόμαζαν τους εαυτούς τους Παίονες και διεκδικούσαν σαν δική τους την γη που περιγραφόταν από τον Θουκυδίδη.

Αλλά γιατί, ανταυτού, οι σύγχρονοι άνθρωποι της αρχαία Παιονίας προσπάθησαν να αποκαλέσουν τους εαυτούς τους Μακεδόνες και την γη τους Μακεδονία;
Ο κος. Brunwasse ενώ αναφέρεται στις Ελληνικές αξιώσεις «ότι αυτό υπονοεί αξιώσεις επί του Ελληνικού εδάφους» και σημειώνει ότι «η βόρεια επαρχία της Ελλάδος επίσης ονομάζεται Μακεδονία», δεν λαμβάνει υπόψη του και δεν αναφέρει το γεγονός ότι η περιοχή αυτή της βόρειας επαρχίας της σύγχρονης Ελλάδος αποκαλείται συνεχώς Μακεδονία για πάνω από 2500 χρόνια.

Πάντως, η πιο πρόσφατη ιστορία μας δείχνει ότι οι Ελληνικές ανησυχίες δεν είναι χωρίς βάση. Επί παραδείγματι, ένας χάρτης που τυπώθηκε στα Σκόπια το 1992 απεικονίζει ξεκάθαρα ότι η Μακεδονία επεκτείνεται από τα εδάφη της Παιονίας μέχρι το Όρος Όλυμπος στα νότια, πράγμα που σημαίνει ότι την αρχαία περιοχή των Παιόνων και η Μακεδονία παρουσιάζονται ως μία οντότητα. Οι ίδιες αξιώσεις εμφανίζονται σε ένα ψευδοχαρτονόμισμα που δείχνει ότι εκδόθηκε από την Κεντρική Τράπεζα της Μακεδονίας, το οποίο εμφανίζει ως «μακεδονικό» μνημείο τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης, που ανήκει στην Ελλάδα. Υπάρχουν πολύ περισσότερα παραδείγματα σε ημερολόγια, Χριστουγεννιάτικες κάρτες, αυτοκόλλητες ετικέτες για προφυλακτήρες κλπ, και όλα απεικονίζουν τις ίδιες εδαφικές αξιώσεις.

Πέραν τούτου ο κ. Brunwasser σε άρθρο του έχει κάνει αναφορά στο έργο του «Μακεδονικού Ινστιτούτου για Στρατηγική Ερευνα» το οποίο αναφέρει ότι «σε ένα εδάφιο της Κενής Διαθήκης ένας Μακεδόνας εμφανίζεται στον Απόστολο Παύλο ικετεύοντάς τον: Ελάτε στην Μακεδονία και βοηθήστε μας». Αλλά ας δούμε πού πήγε ο Απ. Παύλος στην Μακεδονία; Στην Νεάπολη (Καβάλα), στους Φιλίππους, στην Αμφίπολη, στην Απολλωνία, στη Θεσσαλονίκη και στη Βέροια, πόλεις που βρίσκονται όλες στην Ιστορική Μακεδονία και καμία στην Παιονία. Τι αξιοπιστία μπορεί να έχουν οι ισχυρισμοί ενός Ινστιτούτου που έχει έδρα τα Σκόπια, που απαιτούν να ονομάζονται Μακεδονία, στηριζόμενα σε ένα ταξίδι που έγινε στην Μακεδονία της αρχαιότητας, η οποία είναι η σημερινή ομώνυμη βόρεια επαρχία της Ελλάδος;

Αναρωτιέμαι πού θα καταλήγαμε εάν ένα συγκεκριμένο μεγάλο νησί της νοτιοανατολικής ακτής των Ηνωμένων Πολιτειών ονόμαζε τον εαυτό του Φλόριντα, και είχε στο νόμισμά του μορφές του κόσμου του Disney και διένειμε χάρτες δείχνοντας την Μεγάλη Φλόριντα, στα όρια της οποίας ήταν αμερικανικά εδάφη.

Σαφώς δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το τι είχε στο μυαλό του όταν αναφερόταν στο όνομα «Μακεδονία» ο Αμερικανός Γενικός Γραμματέας του Κράτους, Edward Stettinius στις 26 Δεκεμβρίου 1944, όταν έγραψε: «Οι υπηρεσίες του αμερικανικού κράτους έχουν επισημάνει με ιδιαίτερη ανησυχία τις προπαγανδιστικές φήμες και ανεπίσημες δηλώσεις που γίνονται υπέρ μιας αυτόνομης Μακεδονίας, που προέρχονται κυρίως από την Βουλγαρία, αλλά και από τις Γιουγκοσλαβικές αντιστασιακές ομάδες και άλλες πηγές, με τον υπαινιγμό ότι περιοχή της Ελλάδος συμπεριλαμβανόταν στο προβαλλόμενο ενιαίο κράτος. Αυτή η κυβέρνηση θεωρεί τη συζήτηση περί «Μακεδονικού έθνους», περί Μακεδονικής «πατρικής γης», ή περί Μακεδονικής «εθνικής συνείδησης» αδικαιολόγητη δημαγωγία που δεν αντιπροσωπεύει καμία εθνική ούτε πολιτική πραγματικότητα, και αποσκοπεί στη δημιουργία επιθετικών βλέψεων ενάντια στην Ελλάδα.»

***
Τα παραπάνω είναι μια προσφορά του φίλου orionaGR7 απο το Youtube…

ΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΗΣ ΜΑΛΤΑΣ

Οι Ιππότες της Μάλτας ήταν ένα μεσαιωνικό ιπποτικό και θρησκευτικό τάγμα, το οποίο στη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας του πήρε πολλά ονόματα. Αρχικά ονομάζονταν και Σπιταλιώτες ή Οσπιτάλιοι Ιππότες του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, Ιππότες της Ρόδου ή απλώς Ιωαννίτες. Το τάγμα αυτό είναι ίσως το αρχαιότερο από τα ιπποτικά τάγματα. Το ίδρυσαν το 1048 ευσεβείς έμποροι από το Αμάλφι, προκειμένου να προσφέρουν στέγη, τροφή αλλά και περίθαλψη στους Λατίνους προσκυνητές του Πανάγιου Τάφου. Τότε ακόμα οι Άγιοι Τόποι βρίσκονταν κάτω από την κυριαρχία των μουσουλμάνων.

Μαζί με Λατίνους ιερωμένους έφτιαξαν απέναντι ακριβώς από τον Τάφο έναν ξενώνα (Hospes), από τον οποίο πήραν την προσωνυμία Οσπιτάλιοι (Milites Hospitalis S.Joannis Hierosolymitani). Μετά την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ από τους σταυροφόρους το 1099, πολλοί από αυτούς ενίσχυσαν τις τάξεις του τάγματος και αφοσιώθηκαν στην περιποίηση ασθενών. Ο ηγούμενος Gerard συνέταξε τότε τον ειδικό κανόνα με τον οποίο οι Ιωαννίτες αναλάμβαναν την υποχρέωση να στερηθούν κάθε αγαθό και να παραμείνουν φτωχοί και αγνοί και πιστοί. Ο Λατίνος Πατριάρχης Ιεροσολύμων τότε ήταν αυτός που καθόρισε την περιβολή τους από μαύρο ράσο, στο αριστερό μέρος του οποίου, πάνω στο στήθος, υπήρχε λευκός σταυρός με οκτώ κόμβους (Σταυρός της Μάλτας). Μετά το θάνατο του πρώτου ηγούμενου, του Gerard (1118), το τάγμα απέκτησε τη στρατιωτική του μορφή. Οι Ιππότες του Αγίου Ιωάννη υπό την καθοδήγηση του δεύτερου ηγούμενου στη σειρά, του Raymond du Puy (Ραϊμόνδος ο Φρεαρίτης), και πρώτου πλέον Μεγάλου Μαγίστρου ορκίστηκαν να υπερασπίζονται μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός τους την Αγία Γη από τις επιθέσεις των απίστων. Βλέπουμε λοιπόν εδώ ότι το τάγμα από ειρηνικό – αμυντικό που ήταν απέκτησε και μαχητικές προεκτάσεις .

Τα μέλη του τάγματος διαιρέθηκαν σε τέσσερις τάξεις:

α. τους Ιππότες της Δικαιοσύνης,

β. τους Εφημέριους ή Ιερείς,

γ. τους Υπηρέτες Αδελφούς και

δ. τους Δονάτους, οι οποίοι είχαν λιγότερες υποχρεώσεις από τα μέλη των τριών πρώτων τάξεων και ασχολούνταν κυρίως με τη γραφειοκρατία του τάγματος.

Τα μέλη των τεσσάρων τάξεων αναλάμβαναν την υποχρέωση της πενίας, της υπηρεσίας και της αγνότητας.

Η ιστορία των Ιπποτών από εκείνη την εποχή  μέχρι τα μέσα του 16ου αιώνα υπήρξε μια συνεχής πάλη κατά των εχθρών της χριστιανικής πίστης. Το 1187 ο Σάλαντιν ανακατέλαβε την Ιερουσαλήμ και εξανάγκασε τους Ιππότες να καταφύγουν στην Πτολεμαΐδα (Άγιος Ιωάννης της Άκρας), όπου παρέμειναν εκεί για έναν περίπου αιώνα, πριν εξαναγκαστούν να εγκαταλείψουν οριστικά τους Αγίους Τόπους και να εγκατασταθούν στην Κύπρο. Τελικά στις 15 Αυγούστου του 1310, υπό την ηγεσία του Μεγάλου Μαγίστρου Fulk de Villaret και με τη συγκατάθεση του πάπα Κλήμεντα, οι Οσπιτάλιοι μετέφεραν την έδρα τους στη Ρόδο (Ιππότες της Ρόδου). Κληρονόμησαν την περιουσία των Ναϊτών μετά τη διάλυση του τάγματος των τελευταίων, ενώ τα πρώτα χρόνια της παραμονής τους στη Ρόδο προχώρησαν σε αναδιοργάνωση του τάγματος. Συγκεκριμένα είχαν ενισχύσει τα Διοικητήριά τους (Κουμανταρίες) σε όλη την Ευρώπη, τα οποία λειτουργούσαν ως κέντρα στρατολόγησης και εκπαίδευσης νέων ιπποτών, αλλά και ως ταμεία του τάγματος, αφού με τα έσοδά τους οι Κουμανταρίες ενίσχυαν τη λειτουργία του.

Το 1320 το Μέγα Συμβούλιο του Τάγματος, που συγκλήθηκε στο Μονπελιέ της Γαλλίας υπό το Μεγάλο Μάγιστρο Villanova, αποφάσισε τη διαίρεσή του σε οκτώ Γλώσσες με ιδιαίτερο διοικητή.

Οι Γλώσσες και οι διοικητές τους ήταν οι εξής:

• Γλώσσα της Προβηγκίας υπό το Μέγα Ταξιάρχη
• Γλώσσα της Οβέρνης υπό το Μέγα Μαρεσάλη
• Γλώσσα της Γαλλίας υπό το Μέγα Οσπιτάλιο
• Γλώσσα της Αραγόνας υπό το Μέγα Διατηρητή
• Γλώσσα της Ιταλίας υπό το Μέγα Ναύαρχο
• Γλώσσα της Γερμανίας υπό το Μέγα Βάιλο
• Γλώσσα της Καστίλης υπό το Μέγα Καγκελάριο
• Γλώσσα της Αγγλίας υπό το Μέγα Τουρκόπουλο

Στις 20 Δεκεμβρίου του 1522 οι Οθωμανοί Τούρκοι με επικεφαλής το σουλτάνο Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή κατέλαβαν τη Ρόδο, αλλά επέτρεψαν στους ιππότες να αναχωρήσουν με τον οπλισμό και τους θησαυρούς τους. Έπειτα από επταετή περιπλάνηση κατέληξαν στη Μάλτα, την οποία τους παραχώρησε ο αυτοκράτορας Κάρολος ΕΔ . Εκεί παρέμειναν μέχρι το 1798, όταν ο τότε Μέγας Μάγιστρος Louis de Hompesch παρέδωσε το νησί στον Ναπολέοντα. Στη συνέχεια οι εναπομείναντες ιππότες διασκορπίστηκαν σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Το 1798 σηματοδοτεί το ουσιαστικό τέλος του τάγματος, με τη μορφή τουλάχιστον που δημιουργήθηκε.

Σήμερα, οι Ιππότες της Μάλτας αριθμούν περίπου 11.000 μέλη σε διάφορες χώρες, τα οποία εξακολουθούν να μάχονται ενάντια στη φτώχεια και τις αρρώστιες αλλά φυσικά δεν έχουν καμιά επιχειρησιακή και πολεμική αξία. Η οργάνωση διαθέτει αντιπροσωπείες σε οκτώ χώρες στις οποίες δεν περιλαμβάνονται οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, κράτη με ισχυρή προτεσταντική παράδοση.

Το Ανώτατο Συμβούλιο της οργάνωσης συνεδριάζει κάθε πέντε χρόνια για να συζητήσει διάφορα θέματα που ενδιαφέρουν την οργάνωση, αλλά και για να καθορίσει ή να διορθώσει τις επιμέρους πολιτικές της. Τα υποψήφια μέλη της οργάνωσης πρέπει να αποδείξουν ότι κατάγονται από ευγενείς, ενώ συχνά το τάγμα έχει κατηγορηθεί ότι ενισχύει ακροδεξιές οργανώσεις (τη δεκαετία του 1980 τους ακροδεξιούς αντάρτες της Νικαράγουα και του Ελ Σαλβαντόρ). Μολονότι το τάγμα και στο παρελθόν αλλά και σήμερα δεν υπήρξε ποτέ μυστικό και οι τελετές μύησης γίνονται δημοσίως, η υποτιθέμενη ύπαρξη ενός μυστικού παρακλαδιού του (Sovereign Military Order of Malta), στο οποίο μάλιστα συμμετείχαν ο στρατηγός Φράνκο, ο Ουίλιαμ Κάσεϊ, τέως διευθυντής της CIA, ακόμη και, σύμφωνα με τον Νικ Χάρντινγκ, συγγραφέα του βιβλίου Secret Societies, ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους (ο πατέρας) την εποχή που ήταν επικεφαλής της CIA, δημιουργεί με τη σειρά του διάφορα σενάρια συνωμοσίας, αρκετά δημοφιλή τις τελευταίες δεκαετίες.

ΑΓΡΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Vol.1: Η ΥΠΑΤΙΑ

Η Υπατία γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 370 μ.χ και πέθανε στην ίδια πόλη το 415. Ηταν η πρώτη γυναίκα που είχε μιά ουσιαστική συμβολή στην ανάπτυξη των μαθηματικών. Η Υπατία ήταν κόρη του μαθηματικού και φιλοσόφου Θέωνα της Αλεξάνδρειας και είναι αρκετά σίγουρο ότι μελέτησε τα μαθηματικά κάτω από τη καθοδήγηση και την εκπαίδευση του πατέρα της. Η Υπατία είχε διδάξει τις φιλοσοφικές επιστήμες και τα μαθηματικά σε πολλούς νέους που ήθελαν να μορφωθούν και να γίνουν επιστήμονες της εποχής, δίδασκε σε ανθρώπους κάθε θρησκείας και μετά τον πατέρα της ανέλαβε μια Έδρα Φιλοσοφίας στην πόλη. Είχε πολύ μεγάλη απήχηση στο κοινό της εποχής και κάθε βράδυ στο σπίτι της μαζεύονταν από πολλά μέρη του κόσμου απλά για να την ακούσουν και να μαθητεύσουν πλάι της. Ήταν από τα μεγαλύτερα μυαλά της εποχής… Δυστυχώς όμως ήταν και άτυχη!

Ένα βράδυ λοιπόν, λίγο έξω από το σπίτι της έκανε τον συνηθισμένο του περίπατο ο Κύριλλος ο τότε Επίσκοπος της Αλεξάνδρειας. Άκουσε λοιπόν φασαρίες και φωνές να έρχονται από ένα σπίτι εκεί κοντά έτσι πήγε προς τα εκεί γεμάτος περιέργεια. Στο δρόμο βρήκε κάποιον που έφευγε και τον ρώτησε απορημένος, τι γινόταν. Του είπαν ότι εδώ είναι το σπίτι της μεγάλης φιλοσόφου και μαθηματικού Υπατίας που είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο! Αυτό ήταν, η ΖΗΛΕΙΑ και ο ΦΘΟΝΟΣ τον είχαν αγκαλιάσει… Σκέφτηκε αμέσως ότι κάτι έπρεπε να κάνει, έπρεπε ο κόσμος να σταματήσει να ασχολείται μαζί της, έτσι λοιπόν προσπάθησε να τη λειδωρίσει. Αλλά και πάλι δεν κατάφερε τίποτα. Ήταν η εποχή που ο Κύριλλος είχε ξεκινήσει μαζική θρησκευτική κάθαρση εκδιώχνοντας τους Κόπτες τους Εβραίους και κάθε άλλη αίρεση ή θρησκεία της εποχής. Στη συνέχεια κυνήγησε μέχρι θανάτου τους νεοπλατωνιστές φιλοσόφους. Πρώτο του θύμα, ήταν η Υπατία που την κατηγόρησαν για τι άλλο, μα φυσικά για μαύρη μαγεία…Έτσι λοιπόν η Υπατία δολοφονήθηκε άγρια από τους μοναχούς Nitrian ένα φανατικό τμήμα των Χριστιανών που ήταν υποστηρικτές τσιράκια του Κύριλλου.

Περισσότερα για τον μαρτυρικό θάνατο αυτής της καταπληκτικής γυναίκας μας λέει ο χριστιανός ιστορικός του 5ου αιώνα, Σωκράτης ο Σχολαστικός:

«Όλοι οι άνθρωποι την σεβόταν και την θαύμαζαν για την απλή ταπεινοφροσύνη του μυαλού της. Ωστόσο, πολλοί με πείσμα την ζήλευαν και επειδή συχνά συναντούσε και είχε μεγάλη οικειότητα με τον Ορέστη, ο λαός την κατηγόρησε ότι αυτή ήταν η αιτία που ο Επίσκοπος και ο Ορέστης δεν γινόταν φίλοι. Με λίγα λόγια, ορισμένοι πεισματάρηδες και απερίσκεπτοι κοκορόμυαλοι με υποκινητή και αρχηγό τους τον Πέτρο, έναν οπαδό αυτής της Εκκλησίας, παρακολουθούσαν αυτή τη γυναίκα να επιστρέφει σπίτι της γυρνώντας από κάπου. Την κατέβασαν με τη βία από την άμαξά της, την μετέφεραν στην Εκκλησία που ονομαζόταν Caesarium, την γύμνωσαν εντελώς, της έσκισαν το δέρμα και έκοψαν τις σάρκες του σώματός της με κοφτερά κοχύλια μέχρι που ξεψύχησε, διαμέλισαν το σώμα της, έφεραν τα μέλη της σε ένα μέρος που ονομαζόταν Κίναρον και τα έκαψαν.»

Ο Ορέστης που ήταν ο Ρωμαίος Κυβερνήτης της περιοχής ανέφερε αμέσως τον φόνο της Υπατίας και ξεκίνησε έρευνες οι οποίες κάθε φορά, μυστηριωδώς σταματούσαν λόγω έλλειψης στοιχείων. Αργότερα ο Ορέστης παραιτήθηκε και έφυγε από την Αλεξάνδρεια Τελικά ο Κύριλλος υσχηρίστηκε ότι η Υπατία ήταν ζωντανή και ζούσε μάλιστα στην Αθήνα…

Τα περισσότερα από τα γραπτά της Υπατίας ξεκίνησαν σαν σημειώσεις για τους μαθητές της. Κανένα δεν έχει διασωθεί ολοκληρωμένο, αν και είναι πιθανό τμήματα του έργου της να έχουν ενσωματωθεί στις εκτενείς πραγματείες του Θέωνα. Μερικές πληροφορίες για τα επιτεύγματά της προέρχονται από δασωμένα γράμματα του μαθητή και φίλου της Συνέσιου του Κυρηναίου, που αργότερα έγινε ο πλούσιος και ισχυρός Επίσκοπος της Πτολεμαϊδας. Κάποτε ο Συνέσιος, Επίσκοπος και γνωστός για τη μόρφωσή του, της έγραψε ζητώντας τη βοήθειά της στην κατασκευή ενός αστρολάβου και ενός υδροσκοπίου, αναγνωρίζοντας τη μοναδική υπεροχή του νου της.

Το σημαντικότερο έργο της Υπατίας ήταν στην άλγεβρα. Έγραψε σχόλια στην Αριθμητική του Διόφαντου σε 13 βιβλία. Ο Διόφαντος έζησε και εργάσθηκε στην Αλεξάνδρεια τον τρίτο αιώνα και έχει ονομασθεί ‘πατέρας της άλγεβρας’. Ανέπτυξε τις απροσδιόριστες (ή Διοφαντικές) εξισώσεις, δηλαδή εξισώσεις με πολλαπλές λύσεις. (Ένα συνηθισμένο παράδειγμα προβλημάτων αυτού του τύπου είναι το πώς μπορούμε να μετατρέψουμε ένα κατοστάρικο σε νομίσματα χρησιμοποιώντας διαφορετικά νομίσματα, 50άρικα, 20άρικα κλπ.). Εργάσθηκε επίσης με δευτεροβάθμιες εξισώσεις. Τα σχόλια της Υπατίας περιελάμβαναν εναλλακτικές λύσεις και πολλά νέα προβλήματα που προέκυπταν σαν συνέπεια στα χειρόγραφα του Διόφαντου.

Το αποτέλεσμα όλης αυτής της θηριωδίας που διαβάσατε παραπάνω είναι ότι, το 1998 ονομάστηκε Έτος Κυρίλλου Αλεξάνδρειας και φυσικά η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία ονόμασε αυτό το ΛΑΜΟΓΙΟ, ΑΓΙΟ!

Περισσότερα μπορείτε να βρείτε στην Ελληνική Μαθηματική Πύλη, Telemath

ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ: ΛΟΥΤΡΑ ΑΙΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Τι ήταν οι Σταυροφορίες?

Οι Σταυροφορίες ξεκίνησαν σαν η ιδέα μίας ιερής εκστρατείας από μέρους των Δυτικών (Καθολικών) Χριστιανών, με σκοπό την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων (Παλαιστίνη, Ιερουσαλήμ) από τους μουσουλμάνους. Θεωρείται ότι ήταν η απάντηση της Δύσης στον ιερό πόλεμο, ή τζιχάντ, που κατά καιρούς κήρυττε το Ισλάμ. Ο σκοπός των Σταυροφοριών ήταν η κατάκτηση των Αγίων Τόπων και η συντριβή του Ισλάμ. Αφορμές για τις Σταυροφορίες αποτέλεσαν η κακομεταχείριση των προσκυνητών που επισκέπτονταν την Ιερουσαλήμ και η έκκληση του Έλληνα αυτοκράτορα ο οποίος δεχόταν ισχυρή πίεση από τους Τούρκους.

Τα στρατεύματα των σταυροφόρων αποκαλούνταν με τίτλους όπως ο στρατός «του σταυρού», «του Χριστού», «του Κυρίου» και «της πίστης». Το σύμβολο του σταυρού ήταν το αναγνωριστικό σημείο των Σταυροφόρων, από το οποίο λάμβαναν και το προσφιλές τους όνομα. Οι Σταυροφόροι ονομάζονταν «οι στρατιώτες του Χριστού», προσκυνητές, λατ. περεγκρίνι, και «οι έχοντες το σημείο του σταυρού», λατ. κρουσισιγκνάτι ή σιγκνατόρες. Η συμμετοχή σε σταυροφορία σήμαινε ότι σταυροφόρος «έπαιρνε τον σταυρό» ή «έπαιρνε το σημείο του σταυρού». Από τους συγχρόνους τους δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι οι Σταυροφορίες ήταν θεϊκή αποστολή και μάλιστα περιγράφονταν ως «τα Έργα του Θεού, τα οποία επιτελούνταν μέσω των Φράγκων». Όσοι θανατώνονταν κατά τις σταυροφορικές εκστρατείες είχαν το προνόμιο ειδικού συγχωροχαρτιού για τις αμαρτίες που είχαν διαπράξει και θεωρούνταν στη συνείδηση του λαού μάρτυρες. Οι κληρικοί της εποχής προωθούσαν απόψεις όπως ότι οι δίκαιοι δεν έπρεπε να φοβούνται ότι θα τους καταλογιζόταν ως αμαρτία το να σκοτώσουν τον εχθρό του Ιησού Χριστού, ότι ο στρατιώτης του Χριστού μπορεί εκ του ασφαλούς να σκοτώσει και ακόμη περισσότερο να σκοτωθεί και ότι όταν ο στρατιώτης πεθάνει, ωφελεί τον εαυτό του ενώ όταν σφαγιάζει, ωφελεί τον Χριστό. Για τους κληρικούς ήταν αποδεκτό να συμμετέχουν στον πόλεμο εφόσον, όπως αναφέρει ο Θωμάς ο Ακινάτης, το τρόπαιο δεν θα ήταν εγκόσμια οφέλη αλλά η άμυνα της Εκκλησίας ή των φτωχών και των καταπιεσμένων.

Πώς ξεκινούσαν τη δράση τους οι Σταυροφορίες?

Οι σταυροφορίες ξεκινούσαν με απόφαση του εκάστοτε πάπα της Ρώμης και —τουλάχιστον στην αρχή— ήταν πολύ σημαντικά γεγονότα. Συνήθως η κήρυξη μιας Σταυροφορίας συνοδευόταν και από εγκλήματα και διώξεις από απλούς πολίτες κατά των Εβραίων, αρκετές κοινότητες των οποίων βρίσκονταν στη Δυτική Ευρώπη. Ήταν η εύκολη λύση για όσους ήθελαν να εκτονώσουν το θρησκευτικό τους μένος, και για πολλούς άλλους που έβρισκαν την ευκαιρία για κλοπές και καταστροφές. Έγιναν αρκετές σταυροφορίες από τον 11ο αιώνα μ.Χ., μέχρι και το 15ο, οπότε και έγιναν οι τελευταίες σταυροφορίες κατά των Οθωμανών Τούρκων. Η τελευταία αναλαμπή των σταυροφοριών ήταν η Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571.

Ποιος ήταν όμως ο πραγματικός σκοπός των Σταυροφοριών?

Όμως πίσω από τον ενθουσιασμό και τα ιδανικά που υπερασπίζονταν οι σταυροφόροι υπήρχαν βαθύτεροι και λιγότερο ευγενείς σκοποί. Οι σταυροφορίες ξεκίνησαν υποκινούμενες κυρίως από την Καθολική εκκλησία, με σκοπό να επεκτείνει την εξουσία της στην Ανατολή, και να καταφέρει να υποτάξει την εκκλησία της Κωνσταντινούπολης. Παράλληλα πολλοί ηγεμόνες ονειρεύονταν πλούτη, δόξα και περιπέτειες. Ακόμη και οι απλοί άνθρωποι και στρατιώτες που ακολούθησαν είχαν τα δικά τους όνειρα για πλούτη, αναγνώριση και μια καλύτερη ζωή. Οι βυζαντινοί αυτοκράτορες είχαν τα δικά τους σχέδια και προσπάθησαν να στρέψουν τους Σταυροφόρους στην Μικρά Ασία χωρίς μεγάλη επιτυχία. Όλοι όσοι πήραν μέρος άμεσα ή έμμεσα ήθελαν να κερδίσουν κάτι αλλά τα αποτελέσματα των σταυροφοριών άλλαξαν εντελώς διαφορετικά την Ευρώπη από αυτό που περίμεναν.

Ποια ήταν τα πραγματικά αποτελέσματα των Σταυροφοριών?

Η βυζαντινή αυτοκρατορία αποδυναμώθηκε περισσότερο, αναγκαζόμενη να έχει το νου της στη Δύση, αντί να συγκρατεί τους Τούρκους στην Ανατολία, και το αποκορύφωμα ήταν η προσωρινή διάλυσή της από την Δ’ Σταυροφορία. Τελικά οι Βυζαντινοί, αναγκαζόμενοι να πολεμούν στα Βαλκάνια, στην Αδριατική και στο Αιγαίο, έχασαν την Μικρά Ασία και κατακτήθηκαν από τους Τούρκους .Η Δ’ Σταυροφορία δεν έπληξε μόνο τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αλλά και την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Η βίαια υποταγή της στη Ρώμη και οι διωγμοί των ορθόδοξων ιερέων στην κυρίως Ελλάδα και την Κύπρο από τους σταυροφόρους έμειναν χαραγμένα στη μνήμη της. Από την άλλη, διωγμοί και σφαγές Λατίνων, απλών ανθρώπων ή ιερέων, από τους Βυζαντινούς, που είχαν συμβεί κάποιες φορές και πριν το 1204 που κυριεύθηκε η Κωνσταντινούπολη από τους Σταυροφόρους αλλά και αρκετές φορές μετά, συνέτειναν στο να μη βλέπουν με καλό μάτι οι Δυτικοί τους Βυζαντινούς. Μάλιστα, η ιδέα μίας σταυροφορίας κατά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας υπήρξαν εποχές που συζητιόταν αρκετά έντονα στη Δύση.

Για 200 χρόνια οι Άγιοι Τόποι έγιναν πεδίο μαχών αλλά και εμπορίου και πολιτισμικής επαφής. Οι Άραβες και οι Τούρκοι βελτίωσαν τις τακτικές τους, έμαθαν καινούρια γι’ αυτούς όπλα από τους σταυροφόρους, εφηύραν νέα δικά τους και κατάφεραν το 1187 να ανακαταλάβουν την Ιερουσαλήμ, το 1260 να νικήσουν τους Μογγόλους στο Αν Τζαϊλούτ και να καταλάβουν τον Άγιο Ιωάννη της Άκρας από τους Σταυροφόρους το 1291 τερματίζοντας την κυριαρχία των σταυροφόρων στην Ανατολή. Ήδη όμως, το ενδιαφέρον στη Δύση για τις σταυροφορίες είχε εξαντληθεί, και η εποχή των σταυροφοριών τελείωσε και τυπικά.

Πότε καταλήφθηκε η Ιερουσαλήμ?

Οι σταυροφόροι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ το 1099, και ίδρυσαν τις δικές τους ηγεμονίες στην Ανατολή. Η δύναμή τους, όμως, δεν ήταν ποτέ πολύ μεγάλη, καθώς αποτελούσαν την μειοψηφία του πληθυσμού, και σταδιακά βρέθηκαν σε θέση άμυνας. Τους δύο αιώνες που παρέμειναν στην περιοχή επωφελήθηκαν και αυτά που έμαθαν, τα διέδωσαν, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, στις πατρίδες τους. Έμαθαν τον αραβικό πολιτισμό, εκτίμησαν την ιατρική και πολλοί από αυτούς στα κάστρα τους ζούσαν σαν μουσουλμάνοι, φορώντας ανατολίτικα ρούχα, κάνοντας λουτρά και γευόμενοι την ανατολίτικη κουζίνα. Καλλιεργήθηκαν πνευματικά και έγιναν πραγματικοί ευγενείς άρχοντες. Βελτίωσαν και αυτοί με τη σειρά τους τις πολεμικές τους μεθόδους αλλά τελικά εκδιώχθηκαν από την Ανατολή. Ένα πολύ σημαντικό μάθημα ήταν αυτό που πήραν οι βασιλείς. Πριν τις σταυροφορίες, σε όλη σχεδόν τη Δυτική Ευρώπη, οι κόμητες και οι δούκες ήταν αυτοί που είχαν την ουσιαστική εξουσία, και η επιρροή της Καθολικής Εκκλησίας ήταν αδιαμφισβήτητη. Ο βασιλιάς στις περισσότερες χώρες ήταν ένα συμβολικό πρόσωπο με μικρή εξουσία και πολύ λίγα εδάφη. Ζητούσε από τους φεουδάρχες να τον βοηθήσουν σε περίπτωση πολέμου και δεν τους διέτασε. Οι φεουδάρχες ήταν ελεύθεροι να διεξάγουν τους δικούς τους πολέμους, και στην περίπτωση που πολεμούσαν με ένα φεουδάρχη από το ίδιο βασίλειο, ο βασιλιάς έπαιζε απλώς το ρόλο του διαιτητή. Όμως, στην Ανατολή παρατήρησαν τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες και τους μουσουλμάνους ηγεμόνες που είχαν απόλυτη και ουσιαστική δύναμη σε ότι αφορούσε τις επικράτειές τους, ακόμη και πάνω στον κλήρο, και θέλησαν να τους μιμηθούν. Αυτό το τελευταίο, οδήγησε στην αποδυνάμωση της επιρροής της Καθολικής Εκκλησίας, που με τον καιρό και με τους λανθασμένους χειρισμούς ορισμένων παπών έχανε όλο και πιο πολύ τη δύναμή της, αλλά και στη δημιουργία των σύγχρονων εθνών. Στην Α’ Σταυροφορία όλοι ανεξαιρέτως, από όπου και αν κατάγονταν, έφεραν στο μπράτσο τους τον κόκκινο σταυρό. Στην Γ’ Σταυροφορία, οι Γάλλοι έφεραν κόκκινο, όσοι ήταν από τη Φλάνδρα και τη Λωραίνη πράσινο, και οι Άγγλοι άσπρο σταυρό σε κόκκινο φόντο, σημάδι ότι δε συμμετείχαν απλά ως στρατιώτες της Πίστης, αλλά και ότι ο κάθε λαός συμμετείχε υπό τη δική του σημαία.

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΑΣ(ΚΑΡΑΜΠΑΜΠΑΣ)

Η θέση του Κάστρου ταυτίζεται από μερικούς μελετητές με την αρχαία πόλη Κάνηθο, καθώς σώζονται ορισμένα ίχνη κτισμάτων και τάφων, στην επιφάνεια του εδάφους. Ο λόφος πιθανότατα οχυρώθηκε για πρώτη φορά κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν είχε οχύρωση στους Βυζαντινούς χρόνους και κατά τη διάρκεια της Βενετοκρατίας και τους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας.

Το φρούριο που σώζεται ακόμα και σήμερα χτίστηκε από τους Τούρκους το 1684, με σκοπό την προστασία της Χαλκίδας από τους Βενετούς. Σχεδιάστηκε από τον Βενετό Gerolimo Galopo και η αρχιτεκτονική του είναι περισσότερο Ευρωπαϊκή και λιγότερο Τουρκική. Το φρούριο πολιορκήθηκε ανεπιτυχώς από τον Μοροζίνι το 1688 και οι Τούρκοι κατόρθωσαν να διατηρήσουν την κυριότητά του έως την απελευθέρωση της Ελλάδας, οπότε και το παρέδωσαν στο Ελληνικό κράτος το 1830.

Το κάστρο Καράμπαμπα βρίσκεται σε λόφο της βοιωτικής ακτής, που ονομάζεται Φούρκα. Η θέση του είναι στρατηγική, καθώς ελέγχει τα στενά του Ευρίπου και την πόλη της Χαλκίδας. Η μορφή του είναι μάλλον βενετική, με στενόμακρο περίβολο, προσανατολισμένο Α-Δ, με προτείχισμα στη βόρεια πλευρά, τρεις προμαχώνες και έναν μεγάλο πύργο. Το νότιο τμήμα του τοίχου διατηρείται σε κακή κατάσταση. Αρχαία αρχιτεκτονικά μέλη έχουν εντοιχισθεί σε αρκετά σημεία του περιβόλου. Ο πιο σύνθετος, εξαγωνικός προμαχώνας βρίσκεται στην ανατολική πλευρά, προς τη Χαλκίδα. Στις επάλξεις διατηρούνται δύο ρωσικά κανόνια του 19ου αιώνα. Η μοναδική πύλη του φρουρίου βρίσκεται στη ΝΑ πλευρά του τείχους, ενώ γύρω της έχουν οικοδομηθεί κτήρια στρατιωτικού χαρακτήρα. Στον ανατολικό τοίχο του περιβόλου, μεταξύ της πύλης και του ανατολικού πύργου, βρίσκεται κωδωνοστάσιο, κτισμένο στη θέση όπου βρισκόταν η καμπάνα του συναγερμού του φρουρίου.

Το μόνο καλά σωζόμενο κτίσμα μέσα στον περίβολο είναι ναός αφιερωμένος στον Προφήτη Ηλία, που χρονολογείται το 1895. Το δυτικό άκρο του τείχους καταλαμβάνει επτάπλευρος πύργος, η μεγαλοπρεπέστερη αμυντική κατασκευή του φρουρίου. Η είσοδος στον πύργο γίνεται από στενό ένα διάδρομο, που θυμίζει λαβύρινθο.

Κάποιες χρήσιμες πληροφορίες:

 

Ημέρες Ελευθέρας Εισόδου:

 

• Οι Κυριακές κατά το διάστημα από 1 Νοεμβρίου έως 31 Μαρτίου
• Η πρώτη Κυριακή κάθε μήνα, πλην των μηνών Ιουλίου, Αυγούστου και Σεπτεμβρίου (όταν η πρώτη Κυριακή είναι αργία, ως ημέρα εισόδου καθορίζεται η δεύτερη Κυριακή.)

• 27 Σεπτεμβρίου, Παγκόσμια μέρα τουρισμού

 

 

Πρόσωπα που δικαιούνται μειωμένη είσοδο:

 

• Οι συμμετέχοντες σε Διεθνή Συνέδρια μετά από έγκριση του Γενικού Διευθυντού Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς

• Οι συμμετέχοντες στα προγράμματα εκδρομών που διοργανώνει ο Οργανισμός Εργατικής Εστίας

• Οι συνοδοί γονείς στις εκπαιδευτικές επισκέψεις των σχολείων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης

 

Πρόσωπα που δικαιούνται ελεύθερη είσοδο:

§ Μέλη εταιρειών και συλλόγων Φίλων Μουσείων και Αρχαιολογικών Χώρων σε όλη την Ελλάδα με την επίδειξη της θεωρημένης κάρτας μέλους

§ Μέλη των Κ.Α.Π.Η με την επίδειξη της Κάρτας Πολιτισμού

§ Μαθητές μέχρι 19 ετών που συνοδεύονται από εκπαιδευτικούς λειτουργούς Α βάθμιας, Β βάθμιας και Γ βάθμιας εκπαίδευσης (Ομαδικές άδειες που χορηγούνται από το ΥΠ.ΠΟ.)

§ Μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου

§ Οι επίσημοι φιλοξενούμενοι του Ελληνικού Δημοσίου, μετά από έγκριση του Γενικού Διευθυντού Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς

§ Οι συνοδοί τυφλών και ατόμων με κινητικά προβλήματα

§ Συντηρητές αρχαιοτήτων και έργων τέχνης που έχουν λάβει ειδική άδεια από το ΥΠ.ΠΟ.

§ Υπάλληλοι του Οργανισμού Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού (Ο.Π.Ε.Π.), με την επίδειξη της υπηρεσιακής τους ταυτότητας

§ Υπάλληλοι του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων (Τ.Α.Π.Α.), με την επίδειξη της υπηρεσιακής τους ταυτότητας

§ Υπάλληλοι του Ταμείου Διαχείρισης Πιστώσεων για την Εκτέλεση Αρχαιολογικών Έργων (Τ.Δ.Π.Ε.Α.Ε.), με την επίδειξη της υπηρεσιακής τους ταυτότητας

§ Υπάλληλοι του Υπουργείου Πολιτισμού, με την επίδειξη της υπηρεσιακής τους ταυτότητας

§ Φοιτητές των Α.Ε.Ι., Τ.Ε.Ι. ή ισότιμων σχολών χωρών της Ε.Ε. με την επίδειξη της φοιτητικής τους ταυτότητας

§ Άτομα που δικαιούνται να αποκτήσουν «Δελτίο ελεύθερης εισόδου» τριετούς διάρκειας µε δικαίωµα ανανέωσης

Ώρες Λειτουργίας:

 

Χειμερινό:

Από 01.11.2007 έως 31.03.2008

08:30-15:00

Μονή βάρδια

 

Θερινό:

Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 08:30 – 15.00

Σάββατο, Κυριακή: 08:30 – 11.00

Τετάρτη: κλειστό